Piszę po raz ostatni...

...ale tylko w tym roku.

To był niezły rok.

W piwnicy aresztu śledczego na Rakowieckiej w Warszawie odnaleziono szczątki szubienicy, na której powieszono generała Augusta Fieldorfa Nila. Buduje się tam Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL. Taka szubienica to skarb. Jak to cudownie, że znaleziono szubienicę. Na pewno pracownicy IPNu dostali orgazmu. Myślę, że nie był to orgazm ich ostatni.

Wczoraj natomiast dowiedziałem się o istnieniu Sławomira. To taki pseudonim sceniczny szansonisty ludowego. Naprawdę Sławomir ma na imię... Sławomir. Ale czad! Nazywa się Zapała. I słusznie. Kto pozna Sławomira, ten zapała. Sławomir nie pozostawia obojętnym.

...choć na parkiecie tłum
tu dzisiaj oprócz nas nikogo nie ma
cześć tu Sławomir
a w mych ramionach Magdalena

Miłość, miłość w Zakopanem
Polewamy się szampanem
Rycerzem jestem ja
A ty królową nocy
Miłość żarzy twoje oczy
Rozpędzona jak motocykl...
(to posłuchania i zobaczenia na Youtube - Miłość w Zakopanem)

W mijającym roku zdarzyło się na pewno wiele jeszcze innych, ważnych rzeczy, ale ja mam słabą pamięć. Nie pamiętam.

Wczoraj oglądałem pary kruków w locie tokowym. Wykonywały piękne akrobacje. W książce piszą, że loty tokowe kruki odbywają w styczniu i lutym, a  tu proszę - już. Znaczy zima się kończy! I to jest bardzo pomyślna wiadomość u progu roku 2018. 

Szczęśliwego Nowego Roku!

Krrraaaa, krrraaaa.... :)

Na okoliczność okoliczności

Przeczytałem dziś tytuł swojego ostatniego posta (chyba powinno się mówić postu, ale wtedy kojarzyłoby się z poszczeniem) i stwierdziłem, że nie pamiętam, co tam napisałem, ani nawet o czym to było. To znak, że wypadałoby już dać coś nowego.

Czasu nie ma na pisanie ani na czytanie, gdyż święta. Święta to problem coroczny, ale jakoś nikt nie pali się do ich likwidacji, chociaż po kątach słychać tu i ówdzie szemranie, że ojeju, znowu i o boszsz, łeee. Zatem święta nastąpią ze wszystkimi konsekwencjami i jak zawsze uda się je jakoś przetrwać. Nie każdy może to o sobie powiedzieć. Na przykład karp nie przetrwa. Chyba, że Hana Karp. Ona przeżyje najprawdopodobniej i żaden grom z jasnego nieba nie trafi jej za to, co nawypisywała na obstalunek przewodniej siły, żeby dać podkładkę do ukarania stacji TVN grzywną za nieprawomyślność.  Niektórzy angażują się wielce w analizę tego wypadku i udowadniają, że argumenty Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oparte na krytycznym opracowaniu poczynań stacji TVN napisanym przez panią Karp są z dupy wyjęte. To zabawne. Ależ oczywiście, że argumenty są bzdurne a zarzuty dęte. I tak ma być. Nie chodzi bowiem o  rzetelność oskarżenia i orzeczenia kary, lecz o przekazanie sygnału. To tak jak w tekście "Kup pan cegłę" wygłoszonym do zaskoczonego nocnego przechodnia z ciemnej bramy nie chodzi o handel materiałami budowlanymi po uczciwych cenach, lecz o to, żeby klient zrozumiał, że albo wyskoczy z gotówki, albo zrobią mu miazgę z twarzy. W ciemnej bramie nie można wezwać policji, zadzwonić do adwokata ani liczyć na rozstrzygnięcie sądu. Ciekawe, czy TVNowcy już zrozumieli, że albo wsadzą mordy w kubeł, albo za chwilę ich nie będzie? Historia pokazuje, że ludzie do końca nie wierzą w otaczającą ich rzeczywistość, jeśli wydaje się im ona zbyt paskudna. Myślą, że nadal jest jeszcze trochę tak, jak było. Rzeczywistość ciemnej bramy ma to gdzieś, idzie do przodu jak walec.

Cicha noc...

Wesołych!

Sylvester roku 1987

Pamiętacie, co robiliście 29 listopada 1987 r.? Ja tak.

Siedziałem w małej salce, wsuwałem gorące kiełbaski z termosu i oglądałem filmy z kasety VHS. Fajne filmy. Jeden to Commando z Arnoldem Schwarzeneggerem a drugi Cobra z Selvestrem Stallone. Ach, jaki czad! W 1987 roku to było coś. Video! Filmy akcji! Słowo WOW! nie było jeszcze w powszechnym użyciu. Nie mówiło się też, że coś jest zajebiste. Jak się wtedy mówiło? Tego już nie pamiętam, ale jakoś musiało się mówić, skoro były takie filmy. Wiele jeszcze księżyców musiało się odmienić, zanim kupiłem kolorowy telewizor i magnetowid, więc film video smakował mi wtedy jak dziś kawior. Bo na filmach dziś zasypiam, a filmów strzelanek nawet nie próbuję oglądać. Żebym mógł się cieszyć własnym video, musiał upaść stary porządek. I właśnie ten stary porządek zrobił znaczący krok w stronę swojego upadku 29 listopada roku 1987. Odbyło się wtedy referendum, w którym suweren (jeszcze wtedy nie wiedział, że tak się nazywa) miał odpowiedzieć na mgliste pytanie, czy chce, żeby było kiedyś lepiej, bo jak tak, to najpierw będzie gorzej. I odpowiedział, że chce, ale frekwencja była niewystarczająca i referendum nie było wiążące.

Byłem członkiem komisji w jednym z lokali wyborczych. Miałem to szczęście, że rzucono mnie na odcinek z lokalem wyborczym w zakładzie przemysłowym, a nie w jakiejś marnej szkole podstawowej, jak to często bywa do dziś. Dzięki temu mieliśmy zakładowe video i zakładowe gorące kiełbaski. Część wysokiej komisji dyżurowała przy urnie, a część jadła kiełbaski na zapleczu przy dźwiękach neverending serii z karabinu Schwarzeneggera. Bo jemu, jak wiecie, amunicja nigdy się nie kończy. Arnold wygrywał, więc i my czuliśmy się dobrze i mieliśmy wysokie morale. Naprawdę, pierwszą rzeczą, jaką musi zapewnić dowództwo swojemu wojsku, jest żarcie i rozrywka. Jeśli to jest, to reszta też pójdzie. Nam poszło świetnie. Byliśmy pierwszą komisją, która policzyła głosy i oddała je do wyższej komisji po zamknięciu naszego lokalu gastronomicznego. Przepraszam, wyborczego. I powiem wam, że nie było oszustwa przy liczeniu głosów. Wyniki podaliśmy prawdziwe. No... prawie. Przewodniczący komisji zebrał w garść głosy nieważne i wrzucił je do kosza ze słowami "to jest niepotrzebne". Głosy ważne policzyliśmy rzetelnie. Wszystko zrobiliśmy jak należy.

Wróciłem do domu najedzony, rozerwany i zadowolony. Kto wie, może za kilkanaście lat będę sobie puszczał Commando, żeby usłyszeć kultowy tekst:
-   A teraz Zielony Beret skopie ci dupę. [czarny charakter do białego Arnloda]

- Zielone Berety jadam na śniadanie. [biały Arnlold do czarnego szwarccharakteru]

Łza mi się w oku zakręci na wspomnienie roku 1987. 

Tak będzie kiedyś. 

Na razie uśmiecham się ciepło na wspomnienie mojego pierwszego bliskiego spotkania z Sylvestrem i Arnoldem. I jeszcze uśmiecham się melancholijnie na myśl o tym, jaki śmieszny jest ten świat, w którym najpierw władza oskarżana dziś o tyranię pyta nieśmiało lud, czy zaakceptuje pewne wyrzeczenia w imię lepszego jutra a po dwóch latach władza zrodzona z wolności i demokracji o nic ludu nie pyta, tylko bierze solidny zamach i kopie klasę robotniczą w dupę z taką siłą, że ta ciągle jeszcze leci, leci i leci ku świetlanej przyszłości.

Dziś krótko

Lubicie krzyżówki? A krzyżówki z przymrużeniem oka? Ja lubię.
Krzyżówki Wam nie zaserwuję, ale jedną małą zagadkę tak.

Co to za piosenka: śpiewał ją kiedyś Mark Knopfler i jest o gejach ;)

A mówią, że Kim Dzong Un jest szalony

Przeczytałem niedawno wywiad z jednym z generałów naszej prześwietniej armii. Generał był, oczywiście, zdymisjonowany, bo takich teraz najwięcej i to z nimi robi się wywiady. Pan generał, niestety nazwiska nie pomnę, był nie byle kim, tylko wielką szychą w naszym niezwyciężonym lotnictwie. O ile jest dla mnie oczywistym, że minister Macierewicz upadł w dzieciństwie na główkę i to nie raz, o tyle od byłych generałów oczekiwałem powagi i odpowiedzialności, trzeźwego patrzenia na świat. A tu zonk.

Pan generał ubolewał mianowicie, że pociski manewrujące JASSM-ER o zasięgu prawie 1000 km, których zamówiliśmy 70 sztuk, nie będą mogły być wykorzystane, albowiem brak nam samolotów-cystern do tankowania w powietrzu samolotów bojowych, które te pociski mają podwozić w pobliże celu, czyli na odległość poniżej 1000 km. Drogi czytelnik zapyta pewnie, gdzież to chcemy lecieć i dokąd wysyłać nasze śmiercionośne pociski JASSM? Jakież to państwo chcemy zaatakować siedemdziesięcioma pociskami, aby je rzucić na kolana i zmusić do skamlenia o pokój? Czyżby Andorę? A może Kiribati lub Trynidad i Tobago? Cóż nam zrobiły te państwa? Otóż nie! Zgodnie z tym co powiedział pan generał, nasze samoloty miałyby polecieć nad Zatokę Fińską, bo to wody międzynarodowe. Stamtąd do PEWNEJ STOLICY jest już mniej niż 1000 km i to w linii przebiegającej wyłącznie nad terytorium PEWNEGO PAŃSTWA. Tam właśnie odpaliłyby nasze ukochane JASSMy. Pan generał nie sprecyzował, czego się spodziewają nasi sztabowcy po takim hipotetycznym ataku i dobrze. Prawdopodobnie spodziewają się potężnego wkurzenia władz PEWNEGO PAŃSTWA, bo chyba nie zwycięstwa, zważywszy na tego państwa rozmiary i potencjał. Świadczyłoby to o tym, że nasze bezpieczeństwo jest w rękach paranoików. Być może pan generał mniema, że w ślad za naszymi siedemdziesięcioma JASSMami nadleci siedem tysięcy amerykańskich, ale ja bym raczej zapytał, czy Amerykanie nie mają takiego pstryczka, który pozwala zdalnie wyłączyć każdy pocisk przez nich wyprodukowany, gdziekolwiek on by się znajdował i przez kogokolwiek byłby odpalony.

I my chcemy być poważnie traktowani?

Nie wiadomo, kogo bardziej się obawiać, obcych, czy własnych generałów.

Gdzie jest granica absurdu?

Na początek mały "disclaimer". Molestowanie seksualne nie jest zabawne ani dopuszczalne. Jest złem, narusza godność człowieka. Nie uważam, że to problem wymyślony, ale...

... Kevin Spacey przeprosił niejakiego Anthony'ego Rappa za to, że w roku 1986... położył się na nim. Anthony po 31 latach nagle poczuł traumę i postanowił obwieścić światu straszną prawdę. Kevin Spacey położył się na nim! Pomijam wyrozumiale milczeniem okoliczności zdarzenia. Nie pytam, czemu czternastoletni szczyl włóczył się z dorosłym Spacey'em po nocnych klubach, czemu przyszedł do niego na party, czemu polazł do jego sypialni, włączył TV i czekał tam, aż wszyscy goście wyjdą. Może w Ameryce to normalka. Oczywiście, że w ten sposób nie prowokował niczego, bo jak się włazi do czyjejś sypialni w nocy i siedzi w niej godzinami, to nie znaczy to nic poza tym, że tam był akurat telewizor. Spacey powinien powiedzieć: Oh, Anthony, nie przeszkadzaj sobie, ja się już położę, wybacz, a Ty sobie oglądaj dalej, tylko ścisz trochę, bo mi się będą głupoty śniły, you know. Anthony dooglądałby sobie film i poszedł do domu. Czemu oglądał filmy w sypialni Kevina? Bo mu się nudziło na przyjęciu. Aha. Wydawało mi się, że jak się ktoś nudzi na imprezie, to mówi, że musi jutro wcześnie wstać, więc przeprasza i wychodzi. Widocznie w roku 1986 w Ameryce robiło się inaczej.

Mało ważne jest, co robił Anthony w domu Kevina i co sobie myślał, albo czemu nie myślał. Ale, do cholery, minęło 31 lat! I po tylu latach gostek wyskakuje z sensacją, że pijany aktor się na nim położył? Bo nic więcej już nie było do opowiedzenia. A ten aktor, dziś wielka gwiazda, kaja się, przeprasza i kruszeje jak perliczka za oknem? Czy świat jest normalny? Ja bym powiedział Rappowi: Antek, spierdalaj ze swoimi sensacjami. I tyle.

Długo nie trzeba było czekać i mamy następną rewelację. Tym razem potworem okazał się uwielbiany przez kinomaniaków Dustin Hoffman. Albowiem człowiek ten pozwolił sobie na obsceniczne żarty słowne w złym guście, zapewne obowiązującym w jego środowisku. Bo był to rok... ależ tak! 1985! Czyli 32 lata temu. Molestowana naonczas Anna Graham Hunter popłakała się w ubikacji. Popłakała się, bo Hoffman obleśnie świntuszył, a ekipa rechotała. Pani Hunter, wtedy dziewczyna, była ponadto łapana cztery razy za tyłek. Minęły 32 lata, ale pamięta, że cztery razy i że za każdym razem uderzała mocno aktora i mówiła, że jest obleśnym starcem (lat 48). Mogło to wyglądać tak:

Dustin łapie Annę za tyłek.

- Ty obleśny starcze! - mówi Anna i uderza Dustina. Niestety, nie wiemy gdzie. Idą do limuzyny.

Dustin łapie Annę za tyłek po raz drugi.

- Ty obleśny starcze! - mówi Anna i uderza Dustina. Cały czas zmierzają do jego limuzyny.

Dustin łapie Annę za tyłek po raz trzeci.

- Ty obleśny starcze! - mówi Anna i uderza Dustina. Limuzyna coraz bliżej.

Dustin łapie Annę za tyłek po raz czwarty.

- Ty obleśny starcze! - mówi Anna i uderza Dustina. Wsiadają do limuzyny. Kurtyna.

Anna nie wyjaśnia, czemu po pierwszym łapnięciu za pupę nie dała Dustinowi w pysk i nie odwróciła się na pięcie, nie odeszła. Nie wyjaśnia też, dlaczego w pierwszy dzień zrobiła mu masaż stóp. To znaczy wyjaśnia, że on poprosił. Tylko tyle. Tu przypomina mi się rozmowa Vincenta Vegi i Julesa Winnfielda w filmie Pulp Fiction. Panowie omawiają przypadek pewnego gangstera, który wymasował stopy żonie swojego szefa. Został za to zrzucony z wysokiego piętra na szklarnię w ogrodzie. Zdaniem Vincenta był to dowód, że masowanie stóp coś znaczy. Niestety, Pulp Fiction zrobiono dopiero w roku 1994 i w roku 1985 stażystka Anna miała prawo jeszcze nie wiedzieć, o co chodzi w masażu stóp.

I znów powiem to samo, co w przypadku Kevina Spacey - Anna, nieważne, jakie dowcipasy serwował ci Dustin Hoffman, spadaj ze swoimi rewelacjami sprzed 32 lat!

Jeśli ten świat nie jest popieprzony, to znaczy, że ja jestem stary i nic nie rozumiem. Wydaje mi się, że są problemy rzeczywiste, dzisiejsze, że cały czas ktoś kogoś krzywdzi, że coś się dzieje teraz, w tej chwili, bo przecież ludzie nie stali się doskonali i nie zapanował na świecie powszechny, wzajemny szacunek i miłość bliźniego (bez podtekstów!), że nie brakuje wydarzeń aktualnych. Czyżby było inaczej?

Rozumiem, że dziennikarze łykną każdą "sensację" dotyczącą życia gwiazd i spróbują na niej pojechać, ale czemu gwiazdy nie wysyłają ich na drzewo?

Dlaczego nie jestem filozofem

Cóż, zdaję sobie sprawę z ryzyka zawartego w tytule tej notki. Aż prosi się, żeby co bardziej złośliwi czytelnicy odpowiedzieli mi boleśnie na to pytanie. Nie ma sprawy. Jestem gotów wziąć to na klatę, chociaż klata moja nie jest ogromna. Niezrażony ewentualnymi sugestiami co do zbieżności kalibru mego umysłu z kalibrem klaty powiem, dlaczego taka kwestia w ogóle zawisła dziś na wokandzie moich procesów myślowych.  To przez Dennetta, Daniela C. Dennetta, wielkiego filozofa klasy światowej, który nawiedził nasz kraj. Nie, nie... jeszcze nie zdążyłem stać się jego wyznawcą (słowo wyznawca brzmi ekscytująco w kontekście tego, że Dennett jest, jakby nie było, religiożercą), a nawet nie wiem, co Dennett napisał. Niczego nie czytałem. Chodzi o to, że każdą postać intelektualnego giganta przedstawia się, podając tytuły książek jego autorstwa. I zawsze wtedy podziwiam tytana myśli za to, że potrafił napisać więcej niż jedną książkę. Dawno odkryta prawda głosi, że każdy człowiek ma w sobie materiał na książkę, ale, właśnie - jedną. Wyłożyć swoją filozofię, swój sposób widzenia świata, swoje "odkrycia" większe lub mniejsze można w jednej książce. Lecz z czego złożyć następną? Na to trzeba być człowiekiem wybitnym (albo grafomanem).

Kiedy więc poczuję w sobie moc, by napisać kilka książek... napiszę pierwszą. A na razie poczytam. Człowiek rzadko staje się od tego bardziej szczęśliwy i niekoniecznie mądrzejszy, ale przynajmniej w trakcie jest przyjemnie :)

Kochajcie opowiadania

Podobno trwa moda na opasłe książki, na grube powieści, które mogą mieć osiemset stron a nawet tysiąc. Podobno ludzie mało czytają, nie mogą skupić uwagi na dłuższym tekście karmieni plotkami na Pudelku, a jednak ciężkie tomiszcza z historiami rozciągniętymi od Paryża po Ural mają się dobrze. Ludzie je kupują. Czytam, że tak jest. Po sobie nie wiem, bo nie kupiłem ani nie czytałem od bardzo dawna nic w rozmiarze XXXL. Z rzeczy większych pamiętam Egipcjanina Sinuhe. Pamiętam, bo zdarzyło mi się do niego wracać. Znów mógłbym  to zrobić. Zdążyłem już zapomnieć fabułę. Nie muszę kupować ani pożyczać ciągle nowych książek (ale kupuję, cholera). Moje zapominanie fabuł pozwala mi cieszyć się wielokrotnie tą samą powieścią. A jeśli pamiętam, to też nie przeszkadza. Przecież najbardziej lubimy te piosenki, które znamy, prawda?

Lepiej pamiętam opowiadania. Tylko te, które czytałem kilka razy, rzecz jasna. Bo z opowiadaniami to łatwe. Najdzie człowieka faza za jakieś opowiadanie, sięga po książkę, trzask-prask, jak powiadał dziadek Jacek Poszepszyński, i po wszystkim. Z powieścią tak nie można. Z opowiadaniem można i trzeba. Opowiadania żyją w ludzkich głowach. Opowiadanie jest, moim zdaniem, najbardziej naturalną, oczywistą formą literacką. Ludzie od zawsze snuli opowieści. Opowieść po zapisaniu to opowiadanie. Powieści nie da się opowiedzieć w jeden wieczór. Opowiadanie pasuje jak ulał. To naturalna miara czasu skupienia ludzkiej uwagi przy słuchaniu. Człowiek przy końcu opowiadania pamięta jeszcze jego początek. To miłe :)

Hemingway pisał doskonałe opowiadania. Jego Krótkie szczęśliwe życie Franciszka Macombera mam w głowie już pół swojego życia. Podobnie jak Napój Hiperborejów Jacka Londona. Czechow to całkiem inna bajka, poznałem go później. Może i dobrze, to są opowiadania dla dzieci starszych ;)

Są i nowe opowiadania warte uwagi. Ot, choćby kiedyś trafiłem na opowiadanie Wojciecha Kuczoka Klapki (z zielonymi motylkami). Ach, jak mi szarpnęło bebechy. Jeśli szarpie, to jest dobre, to u mnie najwyższa forma pochwały. Jednak znaleźć coś naprawdę świetnego, to nie jest prosta sprawa. Kupiłem kiedyś zbiór opowiadań Janusza Majewskiego Ekshibicjonista i tylko jedno, tytułowe podobało mi się. Ciężko o dobre opowiadanie. Bo opowiadanie nie może mieć lepszych i gorszych momentów. Jest na to za krótkie. Całe musi być napisane na równym, wysokim poziomie. Gdybym mógł dostać jakiś talent, jak miś Colargol dostał od króla ptaków piękny głos, chciałbym mieć umiejętność pisania świetnych opowiadań. (Albo gry na fortepianie, żeby sobie grać jazz). I wtedy bym sobie pisał, pisał...

A tu: kawałek Czechowa

 

Moje spotkanie z duchami przodków

Już się wyjaśniło, dlaczego Angela Merkel nie przyjechała do mnie w moim śnie. Po prostu tym snem antycypowałem (tak mi się podoba to słowo, że musiałem) wynik wyborów w Niemczech. Angela co prawda wygrała, ale trochę słabo, a do tego w ichnim parlamencie zaistniał niemiecki PiS i ona teraz kompletnie nie ma głowy do snów, tylko ma tej głowy ból. Tak przypuszczam.

W następnym śnie musiałem się obejść również bez Angeli. Sprostałem zadaniu. Przyśniłem trzęsienie ziemi, które zaskoczyło mnie w wieżowcu z wielkiej płyty. Był dobrze pospawany w narożnikach, bo chwiał się i tańczył w czasie wstrząsów, ale nie zawalił. Zdążyłem z niego wybiec na zieloną łąkę, a on stał nadal. Ziemia się uspokoiła, a on ciągle stał, tylko trochę zniekształcony, jak akordeon niewidomego muzyka zastrzelonego przez hitlerowca z pistoletu parabellum trzymanego dłonią w skórzanej rękawiczce. Taki akordeon robi iiirrrrr.... rozciągnięty ostatnim ruchem martwej już ręki i zamiera. Właśnie tak zamarł mój śniony wieżowiec. Tylko że w pionie.

Ale dlaczego śniło mi się, że z wieżowca wybiegłem na zieloną łąkę i to pustą, bezludną? Niewykluczone, że była to zapowiedź wczorajszego dnia. Wczoraj bowiem, jadąc samochodem z miasta M. do miasta P. wstąpiłem do miasteczka P., gdzie w parku nad jeziorem znajduje się niewielki kopiec, wczesnośredniowieczne grodzisko stożkowate. Niewątpliwie była to materializacja wieżowca ze snu, ponieważ łąka dokoła grodziska była z takiej samej trawy jak trawa we śnie. I też nie było żywego ducha. Co do duchów nieżywych, nie mam pewności, ale żywię nadzieję, że były. W końcu po to tam poszedłem, żeby poczuć obecność genius loci, czyli ducha miejsca. Jeszcze nie wiem, czy poczułem. Z duchami miejsc mam tak, że one pojawiają się u mnie powoli, bardzo nieśpiesznie. Jeżeli pamiętam jakieś miejsce przez kolejne lata, jeżeli nie zapominam, jak wyglądało, to znaczy, że duch miejsca tam był. Na razie wiem tylko, że na szczycie kopca ktoś zostawił koc. Sądząc po jego stanie, zostawił go dawno temu, jednak z pewnością nie w średniowieczu, bo koc był z włókna sztucznego. Ani chybi Słowianie.

Angela Merkel nie przyjechała

Było tak.

Goście zaczęli się zjeżdżać prawie jednocześnie. Pierwszych kilku przyjechało jeden po drugim. Sytuacja była napięta. Oni niby wyluzowani, ja niby też, ale wszyscy wiedzieliśmy, że to tylko pozory. Nie wysiedli z aut. Ustawili się tak jak w kinie dla zmotoryzowanych i wyglądało na to, że będą ze mną rozmawiać, nie ruszając się ze swoich ruchomych kawałków terytorium. O nie, pomyślałem, tak nie może być. Człowiek na swoich pozycjach czuje się pewniej. Należy go z tych pozycji wyciągnąć, pozostawić bez barier ochronnych. Zarządziłem więc wystawienie rozkładanych krzeseł, takich jakie się ustawia dla gości w czasie recytowania na placu wierszy o żołnierzach wyklętych. Usiedli. No, nie jest źle, jakoś daję radę. Potem, niestety było już tylko gorzej. Przyjechał Helmut Kohl, lekko spóźniony, ale tylko tyle, żeby zaznaczyć swoje pierwszeństwo wśród (formalnie) równych. Nie pytajcie mnie, dlaczego Helmut, a nie Angela Merkel. Tak wyszło. Kohl znacznie schudł i miał rumiane policzki, z takimi rumieńcami, jakie miewał mój dziadek po ćwiartce wódki, albo mój kolega Tadeusz W., chwilowy burmistrz pewnego miłego miasteczka. Chwilowy, bo jako człowiek bezkompromisowy i dumny na drugą kadencję nie miał szans. Tadek również nie stronił od wódki. Mawiał, że od Nowego Roku do Trzech Króli w żyłach ma więcej alkoholu niż krwi. Bo Tadek pobożny jest. I bezkompromisowy. O jego bezkompromisowości świadczy to, jak postąpił w swoim domu z gabinetem dentystycznym własnej, osobistej małżonki. Otóż najpierw zakupił kompletne wyposażenie, a następnie wszytko wywalił, bo, cytuję, nie będzie mu w domu lekami śmierdzieć. Oto człowiek zasad. Nawet cesarz rzymski mawiał, że pieniądz nie cuchnie i nie wzdragał się przed opodatkowaniem bydlęcego moczu używanego w garbarniach, a Tadeusz zrezygnował z oczywistych dochodów dla zasad właśnie. Ja chyba nie mam tak mocnego kręgosłupa. Przypuszczam, że gdybym miał żonę dentystkę, mógłbym się posunąć nawet do gotowania obiadów, choć nie umiem i nie lubię, gdyby ona w tym czasie robiła kasę odpowiednich rozmiarów.  Radziłbym sobie z moją psychiką, mówiąc, że gotowanie obiadów to też praca i tak samo potrzebna oraz zasługująca na szacunek. Nie mam jednak takiej żony, więc nie ma o czym mówić.

Kohl wysiadł z auta, skierował kilka kroków w moją stronę, uśmiechnął się. Wyciągnąłem do niego rękę na powitanie, a on uczynił jakiś nieokreślony gest, coś jakby "dobra jest, stary" i poszedł w kierunku innych gości. Zostałem z wyciągniętą łapą jak idiota. Myślałem, że to już wszyscy, że trzeba będzie zacząć przemawiać, udając, że jest klawo jak cholera. To umiem, spoko. Tym czasem zajechała jeszcze jedna limuzyna. Wysiadło z niej trzech panów. Nie znałem żadnego. Zrobiło mi się zimno i gorąco jednocześnie. Nie dość, że przed momentem dostałem mentalnie w pysk od Kohla, to jeszcze teraz szykowała się wpadka przy powitaniu. Typy z limuzyny najwyraźniej zmierzały prosto do mnie, a ja nie wiedziałem, na widok którego z nich mam się rozpromienić i do którego wystartować z ręką do powitania. Co będzie, jeśli przywitam się z sekretarzem? Dlaczego ja nie znam żadnego z nich, a oni mnie tak? Może dlatego, że stoję na środku i uśmiecham się głupkowato? Może poznali mnie po dupce na brodzie? To mogło im ułatwić zadanie. No i wiedzieli, do kogo jadą, mogli zrobić research w Sieci, a ja? Też mogłem, cholera. Patrzę, jacyś tacy śniadzi jakby. A ja nawet nie wiem jak wygląda Erdogan, niewątpliwie idol mojego szefa. Orbana bym poznał, w końcu bratanek, ale Turka nie kojarzę, może to on? I tak do mnie idą, idą, ten na przedzie przypomina mi coraz bardziej Jasera Arafata, który przecież ciągle nie żyje. Wtedy zrozumiałem, że to sen i obudziłem się. Co za ulga. Rzeczywistość może być jednak lepsza niż sen. Niech to będzie motto na dziś.

Alergie

Jestem alergikiem. Nic w tym szczególnego. Alergie to plaga cywilizacji XXI wieku. Rzecz w tym, że moja alergia na pyłki roślin nie jest alergią najgorszą. Jest w miarę łagodna. Poza kilkoma incydentami każdej wiosny, kiedy boli mnie głowa a z nosa kapie jak z niedomkniętego kranu, co czyni mnie niezdatnym do użytku, nie dzieje się nic strasznego. Kicham, ale nie duszę się, nie muszę się odczulać. Gorzej z alergiami w głowie.

Alergicznie nie toleruję pouczania, co powinienem robić i jak się zachowywać. Niewielkie znaczenie ma to, czy uwagi są słuszne, czy nie. Na niesłuszne reaguję natychmiastową irytacją, na słuszne reaguję wolniej, z większą powściągliwością. Irytacja pojawia się dopiero po kilku sekundach...

Tak mi się porobiło. Swego czasu stężenie alergenów było zbyt duże i teraz wystarczy kilka cząstek na milion, żeby alergia rozwinęła się jak chorągiew husarska do szarży. Ewentualnie jak nosorożec, ale tego porównania nie użyłem, bo on, jako samotnik, nie rozwija się do ataku.

Mam jeszcze inne alergie, na przykład na dewotów, albo osobników, których działanie opiera się na fundamencie filozoficznym, zbudowanym na tekście z komedii filmowej Miś nie mamy pańskiego płaszcza i co pan nam zrobi?

A wy macie alergie w głowach?

Order

Nie spodziewałem się, że ordery można zamawiać, a tu proszę:

Postanowiłem spróbować.
Zamówiłem Orła Białego, Virtuti Militari i dwa razy Polonia Restituta.
Powiedzieli, że takich zestawów nie mają.
Wyszedłem więc obrażony.

Broniewski a Wielkopolska

Mieszkam w Pyrlandii. Toteż kiedy czytałem pismo, którego nazwy przyjęło się NIE wymieniać, gdyż ludzie wytworni świństwa robią w ukryciu a publicznie udają, że nie robią ich nigdy, serce moje zabiło żywym zainteresowaniem pod wpływem informacji, że Władysław Broniewski, wielki poeta, siedział w psychiatryku w Kościanie. Łał! U nas, w naszej Wielkopolsce!

Poeta w czasach stalinowskich było podobno proszony przez władze o napisanie tekstu nowego hymnu państwowego, czego nie tylko nie chciał zrobić, ale jeszcze głośno wykrzykiwał, co o takim projekcie myśli. A wiadomo, że jeśli poeta wykrzykuje, to na pewno nie myśli ciepło i przychylnie. Tym bardziej nie poeta lewicowy i rewolucyjny. Poeci to z zasady pijacy. Chleją na potęgę, o czym się raczej nie mówi, bo jak to tak? Żeby piękne wiersze pisał ochlapus? Nie może to być. W szkole dzieciom tego powiedzieć nie można.

Zamknięto Broniewskiego w szpitalu dla nerwowo i psychicznie chorych pod pretekstem przymusowego leczenia z nałogu. Powód absurdalny. Poetów z ochlajstwa się nie leczy. Oni nie mają być zdrowi i normalni. Oni mają tworzyć pieśni. Już w starożytności bogowie udzielili ludziom alegorycznej wskazówki w tym zakresie. W Egipcie stoją posągi zwane kolosami Memnona. Jeden z nich wydawał dźwięki, kiedy wschodzące słońce nagrzewało kamień. Cesarz rzymski nakazał naprawić uszkodzony posąg i dźwięki zanikły na zawsze.  Broniewskiego zamknięto więc nie po to, by go leczyć, tylko po to, żeby nie chlapał jęzorem. Długo tam nie posiedział. Za bardzo się zaprzyjaźniał z lekarzami i pielęgniarzami. Po miesiącu przyjechał minister zdrowia i zabrał mistrza do Warszawy.

Myślę, że można by ufundować tablicę pamiątkową i osadzić ją w ścianie szpitala.

TU W TYM BUDYNKU, W ROKU TYM A TYM, SPĘDZIŁ MIESIĄC WIELKI PATRIOTA, POETA i ALKOHOLIK WŁADYSŁAW BRONIEWSKI. NAŁOGU BRONIŁ RÓWNIE MĘŻNIE, JAK WALCZYŁ O NIEPODLEGŁOŚĆ. NIE PODDAŁ SIĘ, NIE ULEGŁ, CHRONIĄC TYM SAMYM SWÓJ TALENT. POETA NIEZŁOMNY. CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!

Wcale nie żartuję. Broniewski naprawdę wielkim poetą był. Warto poczytać jego wiersze, nie tylko ten o żołnierzu, co pod Warszawą dał ostatni wystrzał, którym to utworem katowano mnie w szkole, w dziecięctwie.

I zamknęli go u nas. Ha!

Do...

Latwo westchnąć: "Miła, urocza"
(nie po raz pierwszy),
ale te oczy i te łzy w oczach
dla moich wierszy...

Czarodziejskie i czarnoksięskie,
topiel w błękicie,
takie oczy - toż to nieszczęście
będą mi snić się.

Jak je nazwać - Gopłem, czy Wisłą?
żal w nich pogański
Załzawione, jak kwiat zabłysną,
ten świętojański.

Za te oczy - wiersz w upominku,
jak szczęście krótki,
Do widzenia, śliczna dziewczynko,
i dalej - w smutki.

Władysław Broniewski

Bardzo wybiórczy przegląd prasy

Ostatnia moja wizyta w empiku przyniosła małe odkrycie. Periodyk pt. Moja Rodzina.

Nie zwróciłbym na niego uwagi, ale na okładce prócz tytułu była dodatkowa zachęta. Pytanie w formie odpowiedzi: Czy Mahomet był pedofilem? Dobre pytanie! Coś jakby rozrzucić na klatce schodowej ulotki z zapytaniem, czy to prawda, że pani Kociubińska spod szóstego to puszczalska lafirynda, ukryta narkomanka oraz złodziejka batoników z naszego spożywczaka? 

Wziąłem do ręki pisemko i nie zawiodłem się. Oto tytuły kilku artykułów:

- Papież powołał zwolennika aborcji do Pontyfikalnej Akademii życia,

- Głowami chrześcijan wyznaczają krwawy szlak podboju świata,

- Surogatki, czyli współczesne niewolnice,

- Nowa lewica wykańcza polską młodzież,

- Mahomet był pedofilem i mordercą. Trwa najazd jego naśladowców.

- Rośnie liczba napadów dokonywanych przez Ukraińców w Polsce.

To początek. Potem następują tytuły bardziej stonowane, rozważania religijne osób zatroskanych o przyszłość naszych dusz. To już nie tak ciekawe, bo przecież zawsze ktoś się martwi upadkiem wiary, tak samo jak już poganie martwili się zepsuciem "dzisiejszej młodzieży", nic nowego. Dlatego te teksty następują w drugiej część pisma.

Na pierwszej stronie ze spisem treści wita nas ksiądz redaktor Ryszard Halwa. Ksiądz Ryszard uśmiecha się ze zdjęcia. Nie rozumiem, dlaczego się uśmiecha. W pierwszych słowach artykułu wstępnego informuje nas przecież, że "Przyszło nam żyć w czasach najazdu muzułmańskich hord na europejskie kraje. Hord, które okrzyknięte przez lewactwo uchodźcami gwałcą i rabują, jednocześnie wprowadzają prawo szariatu..." Jeśli do tego dołożyć informacje o tym, że papież jest kryptoaborcjonistą, ogarnia nas pełzająca fala niewolnictwa surogatek, polska młodzież jest wykańczana przez nową lewicę (zapewne pomyłka w druku, miało być: lewactwo) i jeszcze na to wszystko islamscy pedofile oraz ukraińscy bandyci, to ksiądz Ryszard powinien rwać włosy z głowy i drzeć na sobie sutannę, a nie uśmiechać się. Chociaż... mój szwagier, zapalony katolik, kiedy opowiada o sądzie ostatecznym, pokucie i tym podobnych rzeczach, to widać w jego oku błysk ekscytacji, coś jakby zachwytu i perwersyjnej rozkoszy. Być może katastrofa ich podnieca. No cóż, jak wiadomo, pedofile to islamiści. Naszych księży podnieca wizja zagrożenia mordem i gwałtem.

Za jedyne cztery złote można się tym napawać przez trzydzieści stron. Czego nie polecam.

Kilka słów o wartościach

Przeczytałem dziś o tym, że prezes Kaczyński odmawia uchodźcom prawa do miejsca w Europie, ponieważ to zaszkodzi komfortowi tubylców. Autorka tekstu oburzyła się na prezesa, stwierdziła, że prezes, tak szczerze deklarując, że ma gdzieś dramat uchodźców wobec możliwego zagrożenia komfortu Europejczyków, okrywa się hańbą, gdyż zapomina o WARTOŚCIACH. 

Podobno my, Europejczycy, mamy wartości. Napawają nas one dumą, a także, w moim już prywatnym odczuciu, wytwarzają w nas przekonanie o własnej wyższości, właśnie z tego powodu, że jesteśmy tacy szlachetni. Wydaje mi się to absurdalne. Ktoś kto ma się za lepszego, bo uważa, że jest wspaniałomyślny, szlachetny i wielkoduszny, automatycznie udowadnia, że taki nie jest. Traci walor szlachetności to, co robi dobroczyńca, jeżeli ów robi to po to, żeby czuć się lepszym od ludzi, którym pomaga.

Prawdziwe wartości Europejczyków, i szerzej - białych ludzi, widać w polityce ich państw (a przecież biali ludzie chlubią się demokracją, więc nie mogą powiedzieć: państwo to nie my!). Europejczycy od wieków lubowali się w wojnach, mordowaniu bezbronnych, grabieżach, podpalaniu wsi itp. Z początku czynili to u siebie, bo nie mieli samochodów i samolotów, aby nieść światu pożogę. Trochę próbowali w czasie wypraw krzyżowych. Nie osiągnęli wiele, ale ludobójstwem w Jerozolimie zdołali się popisać, przez co zamknęli sobie drogę do przyszłych negocjacji z przeciwnikiem, który uznał ich za dzikie bestie.  Potem wartości nie przeszkadzały Europejczykom chwytać Murzynów i wozić ich do Ameryki, by tam pracowali i umierali na ziemi odebranej Indianom. Jeszcze później przesyceni wartościami zajęli się czule samą Afryką. Szczególnie troskliwie czynił to król Belgów Leopold II w Kongu. Nieposłusznym czarnoskórym obcinano ręce. Co prawda dopiero po zabiciu ich strzałem z karabinu, gdyż Europejczycy nie są barbarzyńcami.

W czasie pierwszej wojny światowej Europejczycy wytwornie strzelali do siebie z błotnistych okopów, brodząc we własnych kupach, wypruwając sobie wnętrzności bagnetami. Ponieważ mieli wartości. Ale nie tylko samych siebie karmili wartościami. Anglicy wysłali na Bliski Wschód dywersanta, który przeszedł do historii jako Lawrence z Arabii. Miał on za zadanie uzbrajać i podburzać miejscowe plemiona do walki z Turkami. Podpalił region tak skutecznie, że płonie do dzisiaj. O kultywowaniu wartości w czasie II wojny światowej nie wspomnę, bo wszyscy ten temat dobrze znają. Wojna w Syrii nie wybuchła poza wiedzą białych ludzi z Europy i USA a zniszczenie Libii to już wręcz bezpośrednia robota Europejczyków.

Którzy cały czas mają WARTOŚCI.

Niedawno Włosi porozumieli się z watażkami w Libii, realnie sprawującymi tam władzę, bo władza państwowa nie istnieje, żeby wyłapywali migrantów z głębi Afryki. Żeby nie płynęli do Włoch przez Morze Śródziemne. Bo wartości nakazują tych desperatów ratować przed utonięciem, a potem jest kłopot, co z nimi zrobić. Oczywiście nie za darmo. Tak więc dumni ze swych wartości Europejczycy przekupują rozbójników, by ci brali w niewolę, sprzedawali i zabijali uchodźców, zanim dotrą do Europy. Wartości obowiązują Europejczyków tylko w granicach Unii Europejskiej.

Dlatego nich mi nikt nie mówi, o naszych wartościach, rzekomo takich pięknych i wspaniałych. Zapewne są ludzie, którzy w nie głęboko wierzą, ale ani nie jest ich większość, ani nie rządzą oni Europą. To hipokryzja.

No i miało być kilka słów. Cholera, rozgadałem się. Dziękuję każdemu, kto dotarł do tego miejsca :)

Dramat Adelle, bądźmy z nią w tych trudnych chwilach

Piosenkarka Adele zajawiła, że trasa koncertowa, która trwała kilkanaście miesięcy i składała się z już zagranych 119 koncertów plus 4 do zagrania, tak strasznie ją wyczerpała, że kto wie, czy kiedykolwiek ruszy jeszcze na tournee. Adele zrobiła rozpaczliwą minę i napisała płaczliwy list od fanów. Żali się na swój los. Ach, doloż jej doloż! Przyjrzyjmy się więc martyrologii Adele.

Trasa trwała 15 miesięcy. 120 koncertów w 15 miesięcy oznacza, że trzeba było wystąpić raz na 3,75 dnia, czyli zwykle raz na cztery dni a czasem już (!) po trzech dniach od poprzedniego koncertu. Na każdym koncercie artystka wykonywała prawie 20 piosenek, czyli mniej niż 20. Może 19? To straszne! Gdybym ja musiał zaśpiewać 19 piosenek raz na cztery dni, chyba bym sobie w łeb palnął. Znosić taką orkę przez rok z hakiem, to doprawdy wysiłek heroiczny. Zwykli ludzie mają dobrze. Wstanie sobie taki człowiek, dajmy na to, 5.30, myk-myk do roboty na 7.00, osiem godzinek przeleci przy taśmie jak z bicza strzelił, potem hyc w autobus albo tramwaj  i góra godzina 17.00 jest w domu (bo ma bardzo dobre połączenie). Latem to jeszcze jest widno. Bez spania po jakichś apartamentach, bez wywiadów, strojenia się w kiecki (koszta!koszta!). No i zarabia człowiek tak, że stać go na telewizor, lodówkę i piwo Żubr. A taka Adele w trasie nawet lodówki własnej, założę się, nie ma. Dlatego cierpi. Jak cierpi, widać na zdjęciu:

Rzucam pomysł: zróbmy zrzutkę na psychologa dla Adele.

Brutalność Empiku

Zaszedłem do empiku, bo lubię sobie czasem zajść. Ot, popatrzę, pomacam, czasem coś kupię, czasem nie. Nie ma tam zbyt wiele dla mnie, ale jakoś tak z rozpędu, z przyzwyczajenia z dawnych czasów, kiedy byłem piękny i młody, zachodzę. Wczoraj upewniłem się, że już niewiele mi czasu zostało na zachodzenie i może nawet nie powinienem. Tak mi powiedziały kubki, których nie kupuję, ale widzę. Na kubku dla osiemnastolatków był napis "Idź spełniać marzenia". Na kubku dla trzydziestolatków - "Dziś wszystkie gwiazdy są twoje". Czterdziestolatkom kubki mówią "Najlepsze przed tobą". A co mówią pięćdziesięciolatkom? Mówią... "Witaj w klubie". No i co? Znamienne, prawda?

Jedyną pociechą dla pięćdziesięciolatków jest to tylko, że kubków dla sześćdziesięciolatków nie ma już wcale. Chociaż nie wiem, czy to rzeczywiście pociecha :)

Refleksja odrobinę niepokojąca, ale bez przesady

Koleżanka Evascriba na swoim blogu przytoczyła wypowiedź emeryta, który oburza się tym, że młodzi ludzie się nudzą. On nie, bo nie myśli za dużo, tylko biega od rana do nocy, ciągle czymś zajęty.

Ja również nigdy się nie nudzę. Nuda to stan, który pamiętam mgliście z dzieciństwa. Nie pamiętam, kiedy zdarzyło mi się nudzić w dorosłym życiu. Nie znaczy to, że wszystko mnie interesuje. Ale nudzić się, a nie interesować tym, co się dzieje, to nie to samo. Na przykład na zajęciach z ekonomii politycznej potwornie chciało mi się spać i oczy zamykały mi się, mimo tego, że pan doktor stał trzy metry przede mną. Nie nudziłem się jednak. Było mi dobrze, odpływałem w niebyt, a słodki, jednostajny głos doktora M kołysał mnie i unosił niczym srebrny obłok na lazurowym niebie sennego popołudnia. W dzieciństwie nudziłem się w kościele. Jeśli teraz zdarzy mi się tam być, nie nudzę się. Moje zwoje mózgowe leniwie przetwarzają myśli i obrazy. Właśnie leniwie. Kilkanaście lat temu wymyśliłem na mszy algorytm do wyszukiwania danych. Teraz już nic nie wymyślam, a i tak mi się nie nudzi.

Chciałem nieskromnie a nawet arogancko napisać, że człowiek inteligentny nigdy się nie nudzi. Wiem, że naraziłbym się tym, którzy jednak czasem się nudzą. Naraziłbym się, bo nikt nie uzna sam siebie za mało inteligentnego. Nie napiszę tak jednak. Nie z obawy o to, że ktoś się obrazi.

Przyczyna jest inna. Mam psa, który jest naprawdę inteligentny i właśnie dlatego nudzi się, gdy nie ma zajęcia. Nosi go wtedy jak Żyda po pustym sklepie. Jego poprzednik był głuptasem i nigdy się nie nudził. Jeśli nie miał nic do roboty, spał, albo się przytulał do człowieka i leżał spokojnie. Czyżbym z wiekiem upodabniał się do psa głuptasa?

Takie czasy

Ukazała się książka, będąca zapisem rozmowy Andrzeja Werblana i Karola Modzelewskiego o wydarzeniach z okresu pierwszej Solidarności. Spokojnie. Nie zamierzam o niej opowiadać. Przeczytałem kilka fragmentów tej książki przedrukowywanych w prasie i pomyślałem: a czy to ma dziś jeszcze jakieś znaczenie? Ma znaczenie dla badaczy historii naszego kraju, książka jest cennym źródłem wiedzy o tamtym okresie, ale czy dziś coś z tego dla nas wynika? Mam wrażenie, że nie, że to już prehistoria. Znów poczułem się stary, bo pamiętam trochę tamte wydarzenia odległe o lata świetlne od teraźniejszości. Z drugiej strony nie było to aż tak dawno. Nie tak dawno, ale jednak bardzo dawno i jakby na innej planecie.

Patrząc na aktualną rzeczywistość mam wrażenie, że rządzą nami dziwni kosmici. Dziwni, bo nie są zieloni i nie mają antenek (chyba, że który założy beret), tacy kosmici zza stodoły. Dziwne podwójnie, bo ci kosmici pochodzą przecież z tamtej planety, którą pamiętam z dzieciństwa. Dlaczego więc są mi bardziej obcy niż Alf?

Manchester

Po zamachu w Manchesterze, w którym znów zginęła garstka Europejczyków, ale co jest dla Europejczyków stokroć ważniejsze niż śmierć tysięcy ludzi w Syrii, Iraku albo dowolnym innym państwie niebiałego człowieka w typie nordyckim myślałem, aby coś na ten temat napisać. Nie napisałem, bo nie przyszło mi do głowy nic, co bym uznał za warte czytania przez innych.

Dziś przeczytałem tekst Agnieszki Wołk-Łaniewskiej w ohydnym dla wielu tygodniku NIE. Autorka pisze zawsze bardzo dobrze. Czasem wyjdzie jej spod pióra coś, czego sam bym nie napisał równie dobrze, a jest również moją myślą. Oto jak skomentowała wystąpienie posła Budki na temat zamachu, w którym to wystąpieniu pan poseł był łaskaw stwierdzić, że to "wojna cywilizowanego świata z terroryzmem":

...gdy "cywilizowany świat" zaczął porywać, torturować i przetrzymywać latami bez sądu podejrzanych o terroryzm, najczęściej bez cienia dowodów, gdy zaczął mordować ludzi za pomocą dronów, nie bacząc na "szkody kolateralne", czyli setki tysięcy rozwalonych niechcący cywilów, gdy zaczął najeżdżać i okupować kraje, które w żaden sposób go nie zaatakowały - to ten prosty westernowy podział się skończył. Dziś to jest wojna terroryzmu radykalnego islamu z terrorem państwowym Zachodu. I w dupę biorą oczywiście niewinni. Jak zawsze na tym bożym świecie.

Pewnego razu w Paryżu

Tony otworzył drzwi do swego ciasnego, ponurego mieszkania, w którym spędzał samotne noce.

- Wejdź. - powiedział do blondynki w długim futrze z norek. Przeprosił ją za to, że miejsce, do którego przyszli, nie wygląda zbyt szykownie, ale kiedy mężczyzna mieszka sam...

Poprosił, by usiadła. Nie skorzystała z zaproszenia. Stała spięta, oczekując na rozwój wypadków.

- Nieźle się urządziłaś. Zapuszkowali mnie w maju, a w czerwcu już byłaś na Riwierze z jakimś gigolo. Nie traciłaś czasu.

- Myślałam, że go kocham...

- Przestań, bo się rozpłaczę.

- To prawda, Tony.

Tony podszedł do Mado, wziął ją za rękę i uniósł brew z podziwem, przyglądając się okiem fachowca wielkiemu brylantowi na jej palcu. Niezła błyskotka - powiedział. Usiadł przy stole.

- Chcę ci pomóc, Tony.

- Nie żartuj!

Tony pobawił się chwilę kartami do gry.

- Zdejmij pierścionek i połóż na stole. - zakomenderował.

Mado zdjęła brylant bez namysłu.

- Teraz bransoletkę.

Wykonała polecenie bez szemrania i natychmiast, nie czekając na kolejny rozkaz, zdjęła z siebie resztę biżuterii.

- A teraz futro. - rzucił Tony.

Zdjęła więc futro. Kazał zdjąć sukienkę. Uczyniła i to.

- Resztę też! 

Można było pomyśleć, że Tony zamierza spieniężyć klejnoty, może nawet futro, ale sukienkę, halkę?

Czyżby chciał... ? Nie. Patrzył na Mado jak Adolf Hitler na swoich generałów w momencie odbierania meldunku o kolejnym dniu planowego odwrotu swoich wojsk na froncie wschodnim.

- Zawsze o tobie myślałam, Tony. Uwierz mi!

Tony chwycił skórzany pasek, wiszący na wieszaku, akurat pod ręką, i uderzył Mado raz, drugi, trzeci. I jeszcze raz, i jeszcze. Z całej siły. Z zimną mocą, jaka kieruje ręką człowieka zdradzonego przez kobietę, czekającego w więzieniu po nieudanym skoku na ten moment przez pięć lat.

Wreszcie rzucił pasek. Miał dość. Mado prawdopodobnie też.

Ubieraj się! - krzyknął.

Mado pośpiesznie założyła sukienkę. Jeszcze jej nie dopięła, kiedy Tony chwycił ją stalowym uściskiem za ramię i wyrzucił na klatkę schodową.

- Precz!

Wzburzony zatrzasnął drzwi. Jego wzrok padł na futro i biżuterię Mado. Chwycił rzeczy, otwarł drzwi i z wściekłością cisnął je w ślad za kobietą. Nie płakała. Wiedziała, że odebrała słuszną karę od szlachetnego człowieka, od przestępcy, ale przecież uczciwego i sprawiedliwego.

Teraz Tony mógł już wziąć do ręki telefon i oznajmić Jo, że robota, którą proponuje Mario jednak go interesuje.

Opisana scena rozegrała się w roku 1955 w filmie Rififi Julesa Dassina. Nawiasem mówiąc mocno przypominającym nasz Vabank, tyle, że Vabank to komedia, a Rififi to dramat, kończący się tragicznie. W roku 1955 były inne samochody i inne ubiory niż dziś. Alarmy w sklepach jubilerskich też były inne. Dziś w filmach widzimy promienie laserów i mrugające diody. Włamywacz spuszcza się z otworu w suficie na lince cienkiej jak struna, ubrany w obcisłe elastiki, żeby było widać muskulaturę aktora, mozolnie rzeźbioną na siłowni. W Rififi urządzenie alarmowe mieści się w blaszanej skrzynce ze szkolnym dzwonkiem, włamywacze idą na robotę w garniturach, schodzą do jubilera po konopnej linie z supłami, żeby mieli na czym oprzeć stopy w lakierkach. To nic, że robota brudna i garnitury mają upaprane. Mają przecież jeszcze eleganckie płaszcze z wełny i kapelusze.

W 1955 r. kobieta gangstera była jego własnością. Jeśli okazała się niewierna, mógł i powinien ją sprać a następnie wyrzucić jak ścierkę. Ona wiedziała, że słuszne to i sprawiedliwe, więc nie protestowała. Przypuszczam, choć tego nie wiem, że i dziś kobieta gangstera jest bardziej rzeczą niż człowiekiem i jak rzecz do gangstera należy.  Ale dziś chyba nikt nie ośmieliłby się pokazać tego w filmie w taki właśnie sposób. Tyran bijący kobietę musiałby być prymitywnym bandytą, czarnym charakterem wzbudzającym odrazę u widza. Tony tymczasem bardziej przypominał gruźlika piszącego romantyczne wiersze niż chamskiego prymitywa. Tony'emu chodziło o sprawiedliwość. Był wrażliwy, uratował dziecko z rąk bandziora o czole neandertalczyka. Był szlachetny aż do końca. Swojego i filmu.

To dobry film, ale dziś już Tony nie postąpiłby tak z Mado. I słusznie.

Wesołe igraszki

Najpierw media zapodały, że politycy Platformy złożyli do prokuratury doniesienie na polityków PiS, że ci mogli popełnić przestępstwo, polegające na ujawnieniu tajemnicy państwowej osobom niepowołanym. Wczoraj usłyszałem, że politycy PiS złożyli doniesienie na polityków Platformy, że ci dopuścili się przestępstwa, polegającego na zarzucaniu politykom PiS, jakoby oni mogli dopuścić się przestępstwa. Koncept prosty i przedni zarazem. Jeśli ktoś mówi, że popełniłeś przestępstwo, donieś na niego, że cię oczernia. Teraz potrzeba tylko jednego. Prokuratura powinna stwierdzić, że nie będzie prowadzić śledztwa przeciwko politykom PiS, tylko przeciwko politykom Platformy, gdyż ostatni ma zawsze rację. Szkopuł tylko w tym, że politycy Platformy mogą złożyć nowe doniesienie na polityków PiS, że ci złożyli nieprawdziwe doniesienie, jakoby politycy Platformy złożyli nieprawdziwe doniesienie, że politycy PiS mogli popełnić przestępstwo. Co prawda wiadomo, że nie mogli, gdyż politycy PiS nie popełniają przestępstw z definicji, a politycy Platformy wręcz przeciwnie, ale póki co nie ma takiego prawa, żeby politycy Platformy nie mogli sobie składać doniesień, jakie im przyjdą do głowy. Grozi więc "operacja Rolada", jak to nazwał Andrzej Zaorski w swoim skeczu z przed wielu lat. Tam chodziło o to, że jedne wojska oblegały inne, w twierdzy, ale oblegający też byli oblegani z zewnątrz, a oblegający oblegających, znów oblegani itd. Tutaj może być podobnie.

Gdyby to były Niemcy lat trzydziestych, przyszłość Platformersów rysowałaby się w czarnych kolorach, ale u nas nie będzie grozy, mam nadzieję, u nas będzie żenada. Nic nowego. Zatem - cieszmy się słońcem! Nareszcie ciepło!

Bo się, k... rozpłaczę ze współczucia

Uprasza się o nieczytanie tego tekstu osoby, które:
a) są lekarzami,
b) mają lub miały lekarza w rodzinie,
c) chcą być lekarzem,
d) kształcą dzieci na lekarzy,
e) inne, podobne,
bo i tak się nie zrozumiemy.

Na stronie gazeta.pl zmieszczono reportaż o ciężkiej doli początkujących lekarzy. W skrócie chodzi o to, że lekarz rezydent zarabia na rękę 2200 zł na etacie, więc musi dorabiać. Musi? Musi zrobić obowiązkowo 4 dyżury w miesiącu po 400 zł. Czyli razem, z obowiązkowej pracy, dostaje 3800 zł. To mu uwłacza, więc zapierdala na dodatkowych fuchach jaki dziki osioł, bez opamiętania, bez umiaru, bez krzty zdrowego rozsądku, aż padnie na ryj. W reportażu padnięcie na ryj opisane jest jako zasypianie za kierownicą samochodu i powodowanie zderzeń. Nic dziwnego, skoro gostek kilka razy w miesiącu pracował po 32 godziny bez przerwy. W "swojej szczytowej formie", jak mówi bohater reportażu, robił dziesięć dyżurów miesięcznie. A to nie wszystko, co robi. Mamy więc obraz idioty, który nie zna granic swojej wytrzymałości, a jak pozna, to i tak ma to w dupie, brnie dalej. Uważa, że musi. Jest tak oczadziały wizją celu, że po drodze gotów jest zabić siebie i innych, czy to po dyżurze, za kierownicą, czy na dyżurze, z przemęczenia (zwierza się, że chodziło mu tylko o to, aby nikt nie umarł w czasie jego dyżuru). Nic się nie liczy. Jest tylko jeden cel: kasa. Tak, kasa. Wielka kasa, którą zarobi, kiedy wreszcie po wielu latach ciężkiej nauki i upokorzeń zrobi specjalizację i będzie mógł się odkuć. Kasa prowadzi takiego człowieka od początku, do końca. Oczywiście, kiedy ma jej już dużo, powszednieje mu i nie robi wrażenia, jak wszystko, ale kiedy jej jeszcze nie ma tyle, ile by chciał, działa jak narkotyk.

Cała ta patologia jest wynikiem feudalnego systemu w świecie lekarzy oraz ukształtowanego w społeczeństwie obrazu lekarza-bogacza. Kandydat do zwodu ma to wdrukowane w mózg i nawet gdyby nie chciał, to musi rwać szmal, bo inaczej sam siebie uzna za chorego albo za nieudacznika. Zaczyna więc zaraz po studiach.

W innych zawodach na początku też się zarabia grosze, znacznie mniejsze niż 3800 zł. Za takie pieniądze, i za mniejsze, wielu wykształconych ludzi pracuje do końca życia. Nikogo nie cieszy, że na początku zarabia mało, ale jest to uznawane za normalne. Tylko lekarz uważa, że potrzebuje 10 tysięcy na miesiąc, bo inaczej nie może żyć. Nawiasem mówiąc, nie wiem, po co mu tyle kasy, skoro mieszka w szpitalu.

Po co o tym piszę? Nie po to, żeby dyskutować, ile powinien zarabiać lekarz po studiach. Ani nie po to, żeby się spierać, jak bardzo wyjątkowy to zawód i jak odpowiedzialny. Czy odpowiedzialny na 4 tysiące, czy na 8 tysięcy. A może 6725 zł i 20 gr na miesiąc? Nie chodzi też o to, jakie są warunki pracy, jak zbudowana służba zdrowia itd. To wszystko jest ważne i wiem, że nie jest dobre. Chodzi o co innego. O to, co mają w głowach ludzie, którzy tak rozumują. O to, że uważają, że postępują właściwie. Że nie umieją się powściągnąć, że całe ich zawodowe życie, od momentu rozpoczęcia studiów jest nastawione tylko na to, żeby w końcu się nachapać. To jest patologia. Nie to, że chcą żyć dostatnio, bo każdy chce. Nie to, że chcą być bogaci, bo czemu nie? Ale to, że nie widzą już nic innego i w dupie mają otaczającą ich rzeczywistość. To nie jest normalne. I proszę mi nie mówić, że obrażam szlachetnych, dobrych, ofiarnych lekarzy z powołaniem. Tacy też są. Mówię o ogólnej prawidłowości, od której są tylko wyjątki. A może wyjątkowi są bohaterowie reportażu, może to nieliczni dewianci z mózgiem rozmiękczonym żądzą pieniądza i niewyspaniem? Jeśli tak, to po co o nich pisać w stylu, który ma wywołać współczucie? U kogo? U nas??? No cóż. Podobno Piotr Gąsowski musiał sprzedać z biedy swoje porshe. Jeśli to prawda, to też mu współczuję. Jak lekarzom.

O nieomylności boskiej.

Nareszcie skończył się bardzo długi weekend. Ludzie wrócą do pracy i kraj zacznie znowu działać. Nie to, żebym nie lubił wypoczynku. Nie... Gdybym zarabiał trzy razy tyle, ile zarabiam, mógłbym mieć długie weekendy co miesiąc. I pracować cztery dni w tygodniu. Może nabyłbym jakiś domek w Portugalii, żeby tam sobie wpadać raz na miesiąc? Albo żeby chociaż ciepło było. Nie wymagajmy jednak za wiele. Dobry Bóg spuścił na nas święto trzeciego maja, a marksiści pierwszego. Pan Bóg zrobił to bardzo zręcznie, tworząc układ długoweekendowy. Godzi się też zauważyć, że lokując działania konstytucyjne naszych przodków 3 maja, dowiódł swojej nieomylności. Kto inny w 1791 r. wiedziałby, że potem wejdą robotnicy z 1 maja a jeszcze później zapanuje moda na długie weekendy.

Co prawda na usta ciśnie się pytanie, czemu ta akcja z konstetucją tak kijowo skończyła się dla naszego kraju, ale nie bądźmy upierdliwi. Chodziło o długi weekend. Po prostu.

Szkiełko na świat

Coraz częściej myślę, że jestem stary. Tak, wiem, że złośliwi powiedzą: nie masz co myśleć, przecież jesteś. Ale nie chodzi tu o ubytek koloru we włosach, względnie ubytek włosów samych w sobie, ani o zmarszczki, które mężczyznom właściwie nie szkodzą. Nie chodzi także o ilość dioptrii w okularach. Nie chodzi o wzrok, chodzi o spojrzenie na świat. Wydaje mi się on coraz bardziej zgrany, zużyty i wtórny. Jakby wszystko już było, tylko w nieco innych dekoracjach. Przecież to niemożliwe. Każdy dzień przynosi wydarzenia nowe, historia się nie powtarza. Przynajmniej nie dosłownie. Na przykład ludzie oszukują się na wzajem ile wlezie i tak się dzieje od wieków. Jednak metody oszukiwania stale się zmieniają. Sanderus w Krzyżakach oferował kopytko osiołka, na którym Święta Rodzina uciekała przed Herodem, na Dzikim Zachodzie sprzedawano płyn na porost włosów (zresztą to akurat robi się nadal), sprzedaje się pigułki mające cudowną moc powiększania, lokaty w złoto, kredyty we frankach czyli w złotych, poliso-lokaty, otwarte fundusze emerytalne, inteligentne samochody, udające, że wydalają czyste spaliny itd., itp. Czym to się właściwie różni, poza stopniem skomplikowania i wyrafinowania? Niczym. Sedno jest zawsze to samo.

A może coś jednak zmienia się trwale? Niektóre rzeczy odchodzą. Postęp technologiczny odsyła je do lamusa. Kiedyś na odpustach sprzedawano drewniane motyle na kółkach z długim kijkiem. Skrzydła motyli połączone były z kółkami drutami i klapały w czasie jazdy o siebie. Zawsze zastanawiałem się, komu to się może podobać. Mnie podobały się najbardziej korkowce, ostatecznie pukwy. Korkowca jednak rodzice nie chcieli mi kupić, bo korki były bardzo niebezpieczne, łatwo wybuchały. Kolega omal nie stracił wzroku z powodu eksplodującego pudełka korków tuż przed nosem. Inny mój kolega potrafił za to zręcznie obierać korki z otuliny, tak by został sam materiał wybuchowy. Można było potem rzucić takie ziarno komuś pod nogi. Był huk, był fun. Oczywiście dla nas, nie dla tej osoby. Też próbowałem obierania korków. Pierwszy wybuchł mi w rękach. Poparzył kciuk. Była akurat zima i na mrozie bolało niezbyt mocno. Potem bardziej. Więcej nie próbowałem. Może i dobrze. Dlatego teraz korków nie ma. A drewniane motyle?

Pan prezydent Duda wybrał się na odpust do Meksyku do polskiej misji w Tenango del Aire. Ciekawe, czy kupił sobie motyla? Może mu podarowano? O korkowce nie spytam... Korkowców już nie ma, za to jest prezydent, którego nie było w czasie, kiedy korki eksplodowały w palcach. Coś jednak się zmienia. Poza ludźmi.

Właściwe dać rzeczy miano

Nie jestem dobry w botanice, ale drzewa iglaste o liściastych odróżniam. A tu proszę, jakie kwiatki na wiosnę.

Pomyślałem sobie, że kreatywne podejście do rzeczywistości może czynić życie weselszym. Budynek, w którym pracuję, otacza park pełen starych drzew. Na tych drzewach przesiadują ptaki. Krzyczą krraaaaa! są czarne i robią białe, wielkie kupy. Dlaczego by tego miejsca nie nazwać Pod Papugami? Niemen by się nie pogniewał a z pewnych względów byłoby to nawet zabawne.

Mój kochany czas letni...

...nadchodzi.

Przy każdej zmianie czasu z zimowego na letni i odwrotnie czytam, że to bardzo źle, że to nic nie daje i że lepiej by było czasu nie ruszać. Zgadzam się z tym. Lepiej by było, abyśmy mieli cały rok czas LETNI.

Czas zimowy, czyli ten "normalny" odpowiada czasowi słonecznemu na 15 południku długości geograficznej wschodniej. U nas to Zielona Góra. I tylko tam, w zachodniej części kraju czas urzędowy odpowiada słonecznemu. Im dalej na wschód, tym gorzej. A nie są są to różnice bagatelne. W Warszawie różnica czasu słonecznego w stosunku do Zielonej Góry wnosi już 24 minuty. O tyle wcześniej robi się ciemno w Warszawie niż w Zielonej Górze. Polska to spory kraj. Między Cedynią na zachodzie a Białowieżą na wschodzie różnica długości geograficznej wynosi 10 stopni. To 40 minut różnicy w czasie. Kiedy w Białowieży było już ciemno, w Cedyni Mieszko mógł jeszcze spokojnie gromić margrabiego Hodona. Chyba, że uporał się z nim o poranku. Tego nie wiem.

Europa zachodnia sprytnie się urządziła. Przez Francję przechodzi południk zerowy, ale nie mają tam czasu londyńskiego, tylko taki, jak my. W Paryżu jest jasno jeszcze przez godzinę i piętnaście minut po tym, jak w Warszawie zrobi się ciemno. No i proszę, w Warszawie o 19.00 noc, a tam dzień w najlepsze, noc dopiero o 20.15. Czy to nie jest fajne? Czy człowiekowi, który większość dnia spędza w pracy, nie przyda się dodatkowa godzina światła po południu? Dzięki czasowi letniemu możemy mieć choć latem tak dobrze, jak Francuzi zimą. Oczywiście Francuzom mało, więc latem fundują sobie dodatkową godzinę jasnego popołudnia i ustawiają zegarki, jakby mieszkali na Atlantyku. Jeszcze lepsi są Hiszpanie. Oni mieszkają prawie wszyscy na zachód od południka Greenwich, ale czas mają polski. To jest dopiero myk. Madryt ma 1 godzinę 38 minut przewagi nad Warszawą w korzystaniu z popołudniowego słońca. Najlepiej mają mieszkańcy Santiago de Compostela. Po pierwsze mają świętego Jakuba Większego, a po drugie aż dwie godziny więcej popołudnia niż warszawiacy. I w takich okolicznościach przyrody mielibyśmy pozbawić się nawet tej godziny światła słonecznego przez raptem pół roku?

Niesmak i smutek

Wiem, że o dyplomatycznym wyczynie naszego rządu wszyscy nieomal teraz piszą i dyskutują. Przeto długo pisał nie będę. Napiszę tylko, że dzień wczorajszy będzie chyba dniem przełomowym w historii najnowszej naszego kraju. Przełomowym w sprawach naszej przynależności do europejskiej wspólnoty państw. Jeśli do wczoraj jeszcze ktoś miał wątpliwości, czy Polacy mają normalny rząd, czy nie, to już ich teraz nie ma. Zawziętość Jarosława w jego nienawiści do Donalda nie ma granic. Myślę, że gotów byłby poświęcić wszystko, byle go dopaść. Cena nie gra roli, wizerunek własny nie ma znaczenia. Można zrobić z siebie idiotę, idiotkę z premierzycy rządu, pajaca z Jacka dwojga niesławnych już nazwisk, byle tylko uzyskać złudzenie, że się znienawidzonego wroga ukąsi w kostkę. Kompromitację udało się osiągnąć, ale do kostki Donalda doskoczyć się nie udało.

No i cóż na to można powiedzieć? Żal dupę ściska.

O myszach i fajach

Jestem wkurzony i muszę się wypisać. Dlatego będzie dziś o pierdołach. To zresztą nic specjalnego, bo przecież większość notek blogowych to notki o pierdołach i całe szczęście. Notki, które mają pretensje do bycia poważnymi i głębokimi, zazwyczaj są nudne a czasem wręcz beznadziejne. Trudno jest pisać poważnie i jednocześnie nie narazić się na śmieszność. Zatem - o myszach.

O jednej myszy. Wczoraj media doniosły, że samolot British Airways nie mógł wystartować, bo na pokładzie odkryto obecność myszy. Jednej. Mysz sparaliżowała ogromny samolot. Uziemiła go. Z myszą nie sposób było lecieć. No patrzcie państwo. Ciekawe, co by się stało, gdyby obecność myszy wykryto w czasie lotu? Czy samolot zdołałby wylądować awaryjnie na Wyspach Hula-Gula, czy spadłby do oceanu? Samolotem można przewieźć goryla, nawet słonia, ale myszy nie. Mysz biegająca wolno jest groźniejsza od nosorożca. Mysz spowodowała 4 godziny opóźnienia i 250 milionów czegoś tam straty. Wydaje mi się nieco dużo jak na jeden samolot, nawet spory. Ale co ja tam wiem. Zastanawia mnie natomiast, jak kwestia myszy została rozwiązana? Jeśli mysz została schwytana lub ubita, to nie mam więcej pytań, ale to nie takie pewne. Samolot jest cholernie duży w porównaniu z myszą i ma cholernie dużo ciasnych zakamarków, zaś mysz w sytuacji zagrożenia włazi w każdą dziurę, byle ocalić skórkę. Bywa, że zamiast ocalić, straci głowę jak jedna mysz z czasów mojej młodości. Mieszkałem wtedy w blaszanym kontenerze, który w podłodze miał otwory średnicy dwunastu milimetrów. Mysz buszowała pod podłogą i w pewnym momencie wystawiła łepek przez taki otwór. Błąd. Wielki błąd. Łepek przeszedł przez otwór do przodu, ale cofnąć się już nie dał... Pytanie, czy pasażerski boeing ma otwory w blasze o średnicy 12 mm? I co, jeśli mysz się nie znalazła? Uznano, że uciekła? A może poprzegryzała kable? Czy nie należałoby rozebrać samolotu na czynniki pierwsze w celu uzyskania pewności, co do jego stanu po odmyszeniu? Na te pytania media nie dały odpowiedzi. Na wszelki wypadek będę ostrożny z wybieraniem samolotów British Airways.

I jeszcze o fajach. Sprawa pomyłki w czasie wręczania Oscarów na pewno każdemu jest znana, bo przecież to arcyważna wiadomość. Przez kilka dni o tym mówiono. Z Teleexpressu dowiedziałem się, że błędną wiadomość o zdobyciu Oscara za najlepszy film odczytała pani Faje Danałej. Był to jeden z weselszych newsów tego dnia. Jak dotąd nie słyszałem, żeby Faye Dunaway nazywać Fajami. Podoba mi się. To tak wdzięcznie brzmi. Nie ma co się dziwić, dziennikarze coraz młodsi a Faye coraz starsza. Kiedy grała w filmach ich jeszcze nie było na świecie.

No to bulba!

(zagadka: kto tak mówił?)

Refleksja lingwistyczna

W jednym ze sklepów jedno z moich oczu dostrzegło jedną z kolorowych gazet z aktorką serialową Joanną Kulig na okładce. Nie zwróciłaby mojej uwagi pani Kulig, gdyby nie jej wyznanie:

MIŁOŚĆ NAPĘDZA MNIE TOTALNIE.

Chyba staję się człowiekiem starej daty, gdyż znalazłem się z lekka skonfundowanym. Ze słowem totalny zetknąłem się po raz pierwszy w czasach dzieciństwa, w ustroju słusznie minionym. Usłyszałem je w filmie o II wojnie światowej. Chodziło o to, że Adolf  Hitler, zmierzając już do klęski, zdecydował się prowadzić wojnę totalną, czyli nieludzką i zbrodniczą w swym modelu zniszczenia wszystkiego. Kiedy wspomniany ustrój przeminął, dowiedziałem się, że był systemem totalitarnym, kontrolującym wszystkich i wszytko, czyli wstrętnym. A tu proszę, okazuje się, że może być coś totalnie pozytywnego. Cóż, może powinienem być potwornie zachwycony?

Na zakończenie  Urszula w totalnym śliniaczku, totalnej choreografii  w piosence Totalna hipnoza. Z czasów ustroju totalitarnego, oczywiście. Dżizas, jaki ja wtedy byłem zniewolony...

Niecik i wszystko jasne

O panu Nieciku usłyszałem pierwszy raz kilka lat temu w programie Kuby Wojewódzkiego, który pana Niecika do telewizji ściągnął, żeby pokazać człowieka sukcesu i okazać należny szacunek osobie kasującej konkretne sumy za występy na imprezach disco polo, o czym za chwilę. Potem o Tomaszu Nieciku nie słyszałem, bo nie bywam tam, gdzie on śpiewa. Niedawno usłyszałem o nim po raz drugi, tym razem w radiu. Pan Niecik ma się dobrze. Dlaczego?

Otóż artysta estradowy Niecik ma, moim zdaniem, bardzo zdrowe podejście do życia. Jest wesoły i pozytywnie nastawiony. Nie przekombinowuje i nie rozkminia. Po prostu pisze dobre teksty do prostej muzyki i to działa. Zabłysnął hiciorem, który chyba każdy zna:

Cztery osiemnastki tylko w moim samochodzie,

to jest teraz trendy, to jest teraz w modzie.

Cztery osiemnastki tylko w mojej furze,

lubią być na dole, kiedy ja na górze.

Jak mówi, kiedy wymyślił pierwsza linijkę, chodziło mu o felgi osiemnastocalowe, ale reakcja znajomych uświadomiła mu, że tekst jest uroczo dwuznaczny, więc poszedł tym tropem. No i co? No i sukces.

Niecik nie  ma ma problemów z rymowaniem. Jest spoko. Aczkolwiek miał też taką osobę, z którą trochę posiedział. Był to prozaik-poeta, jak mówi Niecik. Niestety nazwiska nie podał. Trochę poukładał panu Niecikowi w głowie i odtąd nasz artysta już wie, jak to się robi. Na przykład przychodzi mu do głowy fraza mocna artyleria. Co dalej? To proste: nadchodzi kawaleria. I już mamy piosenkę.

W chwilach przypływu uczuć lokalnopatriotycznych powstają utwory bardziej wyrafinowane, jak ten o Grajewie, Adamie i Ewie.

To było pierwsze, wcale nie drzewo,

wyjął instrument i krzyknął: graj, Ewo!
(...)

Niech cały ten świat poczuje, gdzie jest polski raj,

graj, Ewo, graj!

O czym są utwory Szubi-dubi oraz Tutti-frutti Niecik nie zdradził. Myślę, że są gdzieś na Youtube.

Dlaczego Tomasz Niecik jest discopolowcem? Powiedział otwartym tekstem. Dlatego, że kiedy wydał swoją pierwszą płytę, zaczął być zapraszany na koncerty i w jeden wieczór zarabiał tyle, ile przez dwa miesiące w pracy. Do tego fanki gorące, napalone na artystę (tak mówi). W tygodniu zaś można sobie siedzieć w domu, robić różne rzecz, chodzić na siłownię. Nie fajnie? Fajnie. Piętnaście koła za koncert. Piękny dom, mieszkania na wynajem, samochody i gołębie. Gołębie!

Nic dziwnego, że niejeden artysta, który gra już dwadzieścia lat i dostaje 1000 zł za koncert, miał gulę, kiedy usłyszał, ile kosi Niecik. Niejednemu mało aorta nie wypadła. Tak mówi Niecik.

Zastanawia mnie, jak to się Niecikowi udaje, pomimo że jest jedynym piosenkarzem disco polo, który ma studia. Studiowanie to bardzo niebezpieczna rzecz. Człowiek zbyt wysoko szkołowany za dużo myśli i do tego w sposób nadmiernie poplątany. A jak pisze teksty, to mętne, bo ambitne. Inteligent ma tendencje do przejmowania się całym światem, chce mu dać jakieś przesłanie. To wszystko zawracanie głowy. Tymczasem Niecik nie dał się zepsuć w szkole. Jak sam mówi studia, oczywiście, że mi sięprzydały, bo... no... i ta inteligencja, którą nabyłem, na pewno gdzieś spożytkowałem. Zapewne. Zacytuję pana Niecika jeszcze raz: Musiałem bardzo długo pracować, myśleć, poskładać te wszystkie teksty, te melodie, bo to nie jest takie hop-siup. Gdyby ktoś ośmielił się sugerować, że Tomasz Niecik kupił dyplom magistra, to niech wie, że nie. Kiedy studiował, nie miał jeszcze pieniędzy. Tak mówi.

Tomasz Niecik będzie grał tak długo, jak długo będzie istniało disco polo. I chociaż robi to dla kasy, sam określa się mianem muzyka komercyjnego, to nie dajmy się do końca zwieść temu pozornie cynicznemu przekazowi. Jest w dziele piosenkarza element misyjny. Artysta musi grać, bo gdyby nagle zniknęli z rynku Boys, Zenek Martyniuk, Weekend no i Niecik, fani byliby, cytuję: zniesmaczeni. A zatem, drogi Tomku - musisz!

Biorąc przykład z Niecika powiem na koniec otwartym tekstem i wprost. Zazdroszczę mu. Facet ma bardzo zdrowe podejście do życia. A w konsekwencji żyje mu się i przyjemnie, i bogato. W dodatku daje radość tysiącom ludzi. On wie, gdzie jest środek świata. Do tego ma w sobie autentyczny optymizm. Niecik mówi, że jeszcze ze dwa takie hity jak Ona tańczy dla mnie i Jesteś szalona, a polubią disco polo także ci, którzy ciągle go nie lubią. Sorry, ale ja już jestem stracony dla tej sprawy. Jestem gotów polubić disco polo tylko pod warunkiem, że muzyka się zmieni. Ale Niecika lubię już. I tak mi zostanie.

Oddalam się podśpiewując:

Johny Bravo zalicza w mieście wszystkie puby,

bo to właśnie on - pies na baby.

Informacje pochodzą z reportażu radiowego Izy Serafin-Kozłowskiej.

O potencjalnym pożytku z Walentynek

Wczoraj reżimowa TV pokazała parę, która wzięła ślub w Walentynki. Nie pierwszej już młodości panna młoda (ale jeszcze przed czterdziestką) powiedziała do mikrofonu, dlaczego tak cudownie jest wziąć ślub 14 lutego. Nie pamiętam co powiedziała, ale nie zgadzam się z nią. Najlepiej byłoby wziąć ślub 29 lutego. Niemniej czternasty też jest dobry. Jaka jest zaleta tej daty? Założę się, że czytelniczki nie potrafią udzielić właściwej odpowiedzi. Już mówię. Zaleta 14 lutego jest taka, że przypomną człowiekowi o tej dacie w radiu, telewizji i internecie, dzięki czemu mózg mężczyzny stymulowany słowami o miłości i obrazami czerwonych serduszek ma szansę zareagować przypomnieniem sobie o rocznicy ślubu. W ten sposób facet uniknie wtopy, polegającej na zapomnieniu o rocznicy. Zapomnienie takie, jak powszechnie wiadomo, grozi śmiercią lub kalectwem. A przecież jak już zginąć, to lepiej w czerwonym ferrari, a nie od ciosu wałkiem w skroń. Zatem, jak się żenić, to najlepiej 14 lutego, c.n.d.

Spostrzeżenie.

Na zdjęciu ślubnym moich rodziców mój ojciec jest cienki jak patyczek. Nawet mój dziadek, w późnym wieku właściciel pokaźnego brzucha, za młodu był szczupły. Ja w wieku lat 20+ wyglądałem jak chłopiec i takiej też byłem postury. Podobnie moi koledzy z tamtych czasów. Teraz panny młode wyglądają jak Adele, a panowie młodzi jak Misiewicze. Co to jest? Amerykański koszmar?

Będąc zblazowanym, ...

...jednakowoż nie milionerem, podzielę się z Wami garścią spostrzeżeń nieistotnych. Jak to w lutym. Luty bowiem jest takim miesiącem, w którym zima zwykle jeszcze trzyma, gorączka przygotowań przedświątecznych oraz biegunka pt. "chcę to załatwić jeszcze w tym roku" należy już do odległej przeszłości, pąki nie rozkwitły, a więc panuje stan oczekiwania końca i wyczekiwania początku. Gdyby było ciepło, rosłyby ogórki.

Po pierwsze, pan Piotr Łobodziński wbiegł po schodach na Empire State Building, zostawiając rywali w pobitym polu. Takie zawody. No brawo, tylko po co? Wiem. Pytanie retoryczne.  George Mallory na pytanie, po co zdobywa się Mount Everest, odpowiedział: ponieważ istnieje. A więc dla sławy. Dla pieniędzy nie, bo nagród pieniężnych organizatorzy nie przewidzieli. Przypomniało mi to innego Polaka, nazwiskiem Chomontek, który zdobył szacunek świata podbijając piłkę, w tym także głową. Po wyczynie Łobodzińskiego szacunek Amerykanów do nas niewątpliwie przewyższy Empire State Building.

Na marginesie. Przeglądając stronę z cytatami dotyczącymi wspinania się na góry, natrafiłem na sentencję  osoby nazywającej się Marko Prezelj (dobrze, że piszę, a nie mówię). Marko stwierdził, że, cytuję, sława jest kurwą. Hm... nie bardzo rozumiem, może jednak pan Łobodziński powinien zapoznać się z tą jakże głęboką myślą.

Po drugie, Anna Mucha pokazała światu, jaka jest w łóżku. Że nie chodzi o seks, to każdy głupi wie, gdyż to byłaby sensacja, a doświadczenie uczy, że sensacyjne tytuły internetowych sensacyjek zawsze oznaczają brak sensacji. Jaka jest Anna Mucha w łóżku, nie będę opisywał, nie będę linkował zdjęcia z rzeczoną Anną Muchą, gdyż nie każdy chce oglądać Annę Muchę bez kilograma tynku na twarzy, a Anna strzeliła sobie selfie po zmyciu makijażu, niestety, leżąc w łóżku właśnie. Dodała szum pikselowy, ale za mało.

Po trzecie, wysłuchałem wczoraj fragmentu Pieśni o Rolandzie, wykonanego po francusku przy akompaniamencie średniowiecznych gęśli, chyba z jedną struną. Były to jedne z najdłuższych sześciu minut w moim życiu.

Na zakończenie dorzucę jeszcze jeden cytat ze wzmiankowanej strony dla prawdziwych mężczyzn, czyli górołazów. "Himalaje w lecie są dla bab" (Andrzej Zawada).  No pewnie. Leży taki jeden przy drodze na Mount Everest i wprowadza w zakłopotanie wspinaczy swoimi zielonymi butami. Widocznie nie wiedział, że akurat było lato, polazł nie w swoim terminie i zamarzł na kość.

Coś mi się zdaje, że jeszcze wrócę do tej strony z cytatami :) 

Jedno oko na Maroko, drugie na Zanzibar

Dziś z racji weekendu temat nieważny, choć nie powiem, że lekki, że łatwy i chyba nie taki przyjemny, ale niestrudzony badacz otaczającej coraz bardziej, jak mówią niektórzy, rzeczywistości nie cofa się przed żadnym wyzwaniem. W szczególności nie waha się zająć tym, na czym się nie zna. Należy to do dobrej tradycji synów narodu polskiego. Zatem: voila!

Trafiłem przypadkiem na filmik, który tak mnie ogłuszył, że obejrzałem ciurkiem jedną trzecią od początku do końca (jednej trzeciej).  Końcówkę też. Środek pominąłem. Początek nie robi wrażenia, ot, jakieś wymalowane oko, ale w dziesiątej sekundzie pojawia się twarz. I jest jak u Hitchcocka, trzęsienie ziemi a potem napięcie rośnie. W pierwszej chwili po ukazaniu się twarzy pani Adrianny myślałem, że to Gwiezdne Wojny z czasów mojego dzieciństwa i wrócił starty dobry android C-3PO.

Ale nie. Ruszające się usta i mrugające oczy wskazywały, że to nie może być C-3PO. To warstwa tynku unieruchomiła większość twarzy. Nie wiem, czy pani Adrianna posiada własne usta, bo te namalowane nie pozwalają dostrzec, co jest pod farbą, folią, gumą, szminką, czy czego tam się używa do zrobienia sztucznych ust zamiast własnych. Filmik poświęcony jest makijażowi ócz, więc o ustach nic nie wiadomo. Szkoda.

Nie umiem zgadnąć, dlaczego jedno oko pani Adriana uznała za pomalowanie dobrze, a drugie źle. Jak dla mnie obie brwi wyglądają strasznie a oczy... dramatycznie. O sztucznych rzęsach się nie wypowiadam. Nie wiem też nic o numerach pigmentów, pędzlach o kredkach. Zastanawia mnie natomiast, jak się czuje człowiek, mając na twarzy tyle materiałów budowlanych i czy w czasie rozmowy z kimś tak zrobionym można się skupić na tym, o czym się mówi. No i jeszcze, czy tak można się malować na randkę. No bo co, gdyby ktoś chciał dotknąć takiej kreacji? Ponieważ tego bloga od pewnego czasu czytają tylko kobiety, pozwolę sobie zapytać: też tak robicie?

Nadchodzi kanał

Prasa, do czytania której ludzie wytworni się nie przyznają, donosi, że prezes Kaczyński polecił uchwalić ustawę, umożliwiającą wykopanie kanału przez Mierzeję Wiślaną. Zamysł wchodzi więc w fazę bliską realizacji. Dzięki kanałowi będą mogły do portu w Elblągu wpływać małe statki, bez konieczności pokonywania akwenu kontrolowanego przez Rosjan. Oponenci krzyczą, że to absurd, bo nie mają po co te statki tam płynąć, za to środowisko naturalne ucierpi, może nawet dojdzie do katastrofy ekologicznej z powodu przedziurawienia mierzei i wymieszania się wód, kiedy jedne wody odejdą a inne przyjdą. A niech sobie krzyczą. Kanał musi powstać. Już mówię, dlaczego.

W 1873 roku kanclerz Niemiec Otto von Bismarck wystąpił z planem wykopania kanału przez Półwysep Jutlandzki, łączącego Morze Północne z Bałtykiem. Po kilkunastu latach kanał był gotów i istnieje do dziś, znany jako Kanał Kiloński. W latach trzydziestych XX wieku radziecki dyktator Józef Stalin nakazał zbudować Kanał Białomorski, między Bałtykiem a Morzem Białym. Kanał zbudowano w rekordowo krótkim czasie, poświęcając życie kilkudziesięciu tysięcy ludzi. Bismarck był politykiem wielkiego formatu, Stalin trząsł połową świata, toteż ich kanały liczą po kilkaset kilometrów długości. Prezes Kaczyński trząść może tylko Polską. Dlatego jego kanalik będzie skromniutki, w porównaniu z przywołanymi dziełami inżynierii wodnej i inżynierii dusz. Zawsze to jednak coś. Donald Tusk nie zbudował nawet stawu rybnego. W błędzie są ci, którzy myślą, że kanał przez Mierzeję Wiślaną jest niepotrzebny. Uważam, że bardzo się przyda, kiedy skończy się zima i temat smogu stanie się niemodny. Kanał świetnie się sprawdzi jako pożywka dla opozycji, umożliwiająca krytykowanie rządu i jako miejsce do kręcenia przez telewizję publiczną reportaży pokazujących rządowy sukces. A ludzie będą to mieli w dupie. Czego chcieć więcej?

Teatr, jak widzę, mamy ogromny

Nie od dziś wiadomo, że najważniejsze jest właściwe spojrzenie. Ta jak na szklankę napełnioną do połowy.
Wczoraj w godzinach popołudniowych dowiedziałem się z telewizji przemienionej w dobrą telewizję, że Teatr Wielki w Warszawie ma największą scenę w Europie. Miałby największą na świecie, ale wyprzedzają nas Chińczycy. Scena naszego Teatru Wielkiego jest tak wielka, że odległość od pierwszego rzędu widowni do końca sceny wynosi 63 metry. Aż 63 metry! Doprawdy, szkoda, że nie jest jeszcze większa, bo wtedy można by przyłożyć do niej ulubioną miarę telewizyjną, czyli boisko piłkarskie. W telewizji chętnie mierzą duże rzeczy boiskami piłkarskimi. Zawsze mnie to dziwi, ale pewnie niesłusznie. Widocznie ludzie nie wiedzą, ile to jest sto metrów, albo pięćdziesiąt. Przecież nikt nigdy nie jechał drogą i nie widział słupków hektometrowych... Ale wracajmy do teatru.
Dowiedziałem się jeszcze, że nasz teatr operowy powstał dwieście lat po włoskich. No cóż, może i tak, ale za to scenę ma taką, że klękajcie narody. Taką wielką, a właściwie taką głęboką. Scenę z głębią. Krótko mówiąc La Scala ze swoją skalą może się schować! Myślę, że wszystkie przedstawienia w operze naszej umiłowanej powinny odbywać się bez dekoracji, ażeby było widać otchłanną głębię sceny i żeby ta głębia widzów i słuchaczy w jednych osobach porażała. Głębia eurorekordowa. W głębię można by kierować światła jupiterów ażeby w niej utonęły. To by robiło wrażenie! Jontek w Halce (nie w halce!) mógłby wołać de profundis: Oj, Halino, oj, jedyno... zupełnie niewidzialny dla publiczności, a potem wyłaniać się dramatycznie, na przykład na rowerze, bo daleko. Wielki teatr, wielka scena, wielkie możliwości. A gdyby się okazało, że i to nie wystarcza, można przebić ścianę za sceną, zrobić dobudówkę i pobić Chińczyków na łeb, na szyję, a co! W stolarni zrobią wszystko, nawet Dawida dłuta Michała Anioła (telewizja pokazała). Jeśli się postarają, to i Koloseum machną, i termy Karakalli za jednym zamachem. Wstawi się to wszystko na scenę i nie ośmieli się Carreras pluć nam w twarz. A niechby się ośmielił, to z zapadni na scenie wypuści się husarię i inaczej pogadamy!

Bo mam duszę słowiańską

Zgadało się w komentarzach pod poprzednią notką o rosyjskich piosenkach. Bo (to nie spójnik tylko nick) zaśpiewała, Kalina zauważyła celnie, że rosyjski idealnie nadaje się do użytku jako język piosenek i bajek. O, tak! Bardzo tak!

Dawno, dawno temu, tak dawno, jak to tylko w bajkach bywa, budowałem gramofon. Proces tworzenia jest wymagający. Między innymi trzeba testować działanie urządzenia. Do tego celu wybrałem płytę z rosyjskimi piosenkami, którą kupiłem jeszcze dawniej niż dawno, dawno temu, już nie pamiętam dlaczego, ale chyba ze względu na znaną pieśń o losach brodiagi, co wędrował po dzikich stepach zabajkala, sud'bu proklinaja. Zdaje się, że melodia wpadła mi w ucho a do tego to śmieszne słowo brodiaga... Reszta piosenek mnie nie interesowała. Uznałem, że ta płyta jest niewiele warta i jak się uszkodzi, nie będzie mi żal. Puszczałem płytę i puszczałem wielokrotnie, sprawdzając prędkość talerza, działanie ramienia, hałasy silniczka. Muzyka i słowa przebijały się do mojej głowy niezauważalnie ale skutecznie. I tak powoli odkryłem piękno piosenek, wspaniałą melodię języka, jego doskonałe współbrzmienie z muzyką. Do tego coś takiego, czego nie umiem dokładnie nazwać - smutek duszy, ale nie rozpacz, ból, ale bez martyrologii, życie w opowieściach długich i krótkich, poważnych albo lekkich. Te piosenki zawsze są o duszy. Może dlatego tak do mnie trafiają, bo jestem Słowianinem, a może są po prostu dobre. Mało słów, dużo treści:

Mileńki mój, weź mnie z sobą.
Tam, w dalekim kraju, będę ci żoną.
Mileńka moja, wziąłbym  ja ciebie
Ale tam, w kraju dalekim mam już żonę.

Mileńki mój, weź mnie z sobą.
Tam, w dalekim kraju będę ci siostrą.
Mileńka moja, wziąłbym  ja ciebie
Ale tam, w kraju dalekim mam już siostrę.

Mileńki mój, weź mnie z sobą.
Tam, w dalekim kraju będę ci obcą.
Mileńka moja, wziąłbym  ja ciebie
Ale tam, w kraju dalekim obca mi niepotrzebna.

Najlepiej zapamiętałem piosenkę o żołnierzu, który przyjechał do domu na pierwszy urlop po dwudziestu latach służby. Dla mnie wspaniała rzecz. I wyciskacz łez. Wielka rzecz. Kto ma cierpliwość, lubi tego typu muzykę i uczył się kiedykolwiek rosyjskiego, niech się wsłucha w słowa. W melodię wsłuchiwać się nie trzeba, sama trafi. Piosenka z tej mojej starej płyty Żanny Biczewskiej. Polecam i zachęcam. Może to już nawet hipsterstwo ludzi średniowiecza (czyli po czterdziestce) :)

Jaki będzie?

Na przełomie starego i nowego roku zwykle pojawiają się rozważania, jaki był mijający rok i jaki będzie przyszły. Przewidywanie przyszłości jest miłym zajęciem, chociaż dość niewdzięcznym, bo mało kto po roku może sobie pogratulować, że dobrze przewidywał, nie mówiąc już o przewidywaniach na kilka lat do przodu. Zresztą, nawet jak się przewiduje prawidłowo, to i  tak może być nie fajnie, gdy prognoza się sprawdza. Bo co, jeśli przewidujemy, bezrobocie, hiperinflację, gradobicie, zapaść w budownictwie itp.?  Co innego, kiedy analizujemy wydarzenia już zaistniałe. Wtedy jest lepiej. Wtedy prawie każdy stwierdza, że tak musiało być i było oczywiste, że tak będzie i on to wiedział. Łatwo wytłumaczyć, dlaczego doszło do spadków na giełdzie. Ciekawe, czemu nie było tak samo łatwo przewidzieć, że nastąpią, tydzień wcześniej?

Jaki będzie rok 2017?

Żywię cichą nadzieję, bardzo cichą, że będzie to rok nudny. Nie wierzę w to, ale nadzieję wolno mieć, prawda? Taki absolutnie nudny rok, bez ważnych wydarzeń, bez nowych wojen, bez dobrych zmian i rewelacyjnych planów. Taki rok, w którym nie miałbym co czytać na stronach z wiadomościami tak dalece, że aż zacząłbym czytać newsy takie jak te:

Czekolinda, królowa seksu zatrzymana w krzakach. Policjant ujawnia...

Sutek Edyty Herbuś to nic...

To byłby piękny rok.