Teatr, jak widzę, mamy ogromny

Nie od dziś wiadomo, że najważniejsze jest właściwe spojrzenie. Ta jak na szklankę napełnioną do połowy.
Wczoraj w godzinach popołudniowych dowiedziałem się z telewizji przemienionej w dobrą telewizję, że Teatr Wielki w Warszawie ma największą scenę w Europie. Miałby największą na świecie, ale wyprzedzają nas Chińczycy. Scena naszego Teatru Wielkiego jest tak wielka, że odległość od pierwszego rzędu widowni do końca sceny wynosi 63 metry. Aż 63 metry! Doprawdy, szkoda, że nie jest jeszcze większa, bo wtedy można by przyłożyć do niej ulubioną miarę telewizyjną, czyli boisko piłkarskie. W telewizji chętnie mierzą duże rzeczy boiskami piłkarskimi. Zawsze mnie to dziwi, ale pewnie niesłusznie. Widocznie ludzie nie wiedzą, ile to jest sto metrów, albo pięćdziesiąt. Przecież nikt nigdy nie jechał drogą i nie widział słupków hektometrowych... Ale wracajmy do teatru.
Dowiedziałem się jeszcze, że nasz teatr operowy powstał dwieście lat po włoskich. No cóż, może i tak, ale za to scenę ma taką, że klękajcie narody. Taką wielką, a właściwie taką głęboką. Scenę z głębią. Krótko mówiąc La Scala ze swoją skalą może się schować! Myślę, że wszystkie przedstawienia w operze naszej umiłowanej powinny odbywać się bez dekoracji, ażeby było widać otchłanną głębię sceny i żeby ta głębia widzów i słuchaczy w jednych osobach porażała. Głębia eurorekordowa. W głębię można by kierować światła jupiterów ażeby w niej utonęły. To by robiło wrażenie! Jontek w Halce (nie w halce!) mógłby wołać de profundis: Oj, Halino, oj, jedyno... zupełnie niewidzialny dla publiczności, a potem wyłaniać się dramatycznie, na przykład na rowerze, bo daleko. Wielki teatr, wielka scena, wielkie możliwości. A gdyby się okazało, że i to nie wystarcza, można przebić ścianę za sceną, zrobić dobudówkę i pobić Chińczyków na łeb, na szyję, a co! W stolarni zrobią wszystko, nawet Dawida dłuta Michała Anioła (telewizja pokazała). Jeśli się postarają, to i Koloseum machną, i termy Karakalli za jednym zamachem. Wstawi się to wszystko na scenę i nie ośmieli się Carreras pluć nam w twarz. A niechby się ośmielił, to z zapadni na scenie wypuści się husarię i inaczej pogadamy!