Jak moje miasto stało się miastem wielkim

Pracuję w mieście M. Do wczoraj nie było to miasto wielkie, choć pewne cechy wielkości już od jakiegoś czasu zaczęło przejawiać. Na przykład zbudowało sobie galerię handlową i spopularyzowało ją na tyle, że samochody przestały się mieścić na parkingu w niedzielę. No, to się niebawem skończy, być może, ale na razie trwa. Ludzie łażą po galerii cały boży dzień a nawet coś tam kupują. Grzesznicy!

Sam pracuję nad wielkomiejskością mojego miasta ze wszystkich sił. Wyprowadziłem się na wieś, za miasto. Dojeżdżam do pracy jak mieszkańcy wielkich miast. Jak z Milanówka albo Konstancina do Warszawy. Moje miasto jest przez to bardziej podobne do stolicy.

Dziś, rankiem 17 października roku Pańskiego 2016, jadąc do pracy, utknąłem w lesie. Przede mną stał sznur samochodów, po bokach stały drzewa, tylko czas nie chciał stanąć w miejscu. Myślałem, że może jakiś wypadek, albo ten czy inny idiota zatrzymał się na siku i blokuje ruch, ale nie. Auta stały jedno za drugim na przestrzeni półtora kilometra, czyli od ronda jakichś ofiar czy też kombatantów, nie pamiętam, do lasu z sarenkami. Bo moje wielkie miasto jest wielkie głównie duchem. Półtora kilometra wystarcza, żeby się przenieść miejskiego gwaru do leśnej głuszy.

Do niedawna moje miasto różniło się od wielkich brakiem większych korków. Od dziś to już nieaktualne. Nie powiem, żebym się z tego cieszył.

I to już koniec opowieści.

Bo jesień.

Styki mi zamokły.