Erudycja

Dziś znów uległem próżności i rozwiązałem quiz na portalu Gazeta.pl. Quiz był dla erudytów. Uległem więc próżności i ciekawości zarazem. A wszystko przez pierwsze pytanie „Które cukierki w mieszance wedlowskiej mają granatowy papierek?”. Najpierw przetarłem oczy ze zdumienia, zakręciło mi się w głowie,  potem pozbierałem się i pomyślałem, że być może nie wiem, co znaczy słowo erudycja, co automatycznie dowodziłoby, że erudytą nie jestem, o czym zresztą i tak wiem, ale nie mam dowodów. Autor quizu obiecał, że jeśli zdobędę 13 punktów na 15, to będę prawdziwym erudytą. Trzeba było rozwiązać quiz i przekonać się, czy jestem erudytą prawdziwym, czy tylko farbowanym.  Szło mi całkiem nieźle, ale nie dostatecznie dobrze. Nie wiedziałem, który sportowiec nosił przydomek „air”, ani co znaczy słowo carrefour. To ostatnie jest u ludzi z aspiracjami do bycia erudytą niewybaczalne, bo przecież co jak co, ale po francusku erudyta musi umieć, żeby wtrącać do konwersacji takie zwroty, jak chapeau bas, comme ci comme ca, a rebours, toutes proportions gardees, a ciecia nazywać concierge. Nie dałem rady, popełniłem jeszcze trzeci  błąd. Z wynikiem 12/13 nie mogę się nazywać  prawdziwym erudytą. Ulżyło mi, poniekąd. Bycie erudytą to duże obciążenie, bowiem, jak mówią smakosze, noblesse oblige. A jak mówią nie erudyci – obliż se sam.

Papierek po „Bajecznym”.