Jak zmienić wszytko w gówno, czyli...

...uczymy się od Filipa Springera.

Raz na jakiś czas trafiam na zdjęcia architektury autorstwa Filipa Springera i jego komentarz do obrazów. Pan Springer niewątpliwie ma talent. Tyle, że jest to talent do zohydzania wszystkiego no i talent nie najwyższej próby, bo środki wyrazu są na tyle proste, że każdy podwórkowy fotoamator z Photoshopem w komputerze może osiągnąć podobne efekty.

Oto mały samouczek pt. "I ty możesz zostać Springerem". Zapraszam.

Lekcja pierwsza.

Jak wykazać, że nawet Neapol to syf, kił, mogiła i lepiej umrzeć zanim się pojedzie go zobaczyć.

Przykład: miasto Konin, zdjęcia Filipa Springera.

Fotografujemy jakieś podwórko za garażami, z kotłownią i kominem, a następnie szukamy gdzieś połamanej ławki. Robimy im zdjęcia.

Udajemy się na poszukiwanie "osobliwości". Facet z kotem na smyczy nadaje się idealnie. Dobrze, by trawnik, na którym srał niewątpliwe kot, był wypełzły, podsuszony, a w tle były jakieś marne domki. W ten sposób uzyskujemy efekt slumsu, ostatecznie śmietnego zaułka, zamieszkiwanego przez biedotę. Nie bez znaczenia jest lekko przekrzywiona latarnia. Niby nic, a działa na podświadomość. Jeśli trawa jest zbyt zielona, używamy Photoshopa. Tym samym narzędziem załatwiamy problem nieba, gdyby było niebieskie, nie daj boże. Proszę:

 

W końcu idziemy gdzieś na peryferie, żeby pokazać, że z takiego syfu wszyscy uciekają. Ostatecznie wystarczy jeden uchodźca, byle miał worek na plecach. Kolorystykę korygujemy Photoshopem, oczywiście. Dodajemy winietowanie. Ciemne brzegi kadru znakomicie zwiększają wrażenie przytłoczenia. Mamy teraz szary chodnik, złamane światło i granatowe niebo, wiszące groźnie nad losem tych, którzy z tego bagna jeszcze nie uciekli z workiem na plecach i kotem na smyczy, jak najdalej od połamanych ławek i podwórek za garażami. Na jezdni nie ma żadnych samochodów. To też przekaz podprogowy: wszyscy, którzy mieli auta już uciekli.

 Ewentualnie można by dać takie zdjęcie, ale od razu widać, że nie pasuje:

Lekcja druga.

Jak zohydzić budynek.

W lekcji pierwszej dowiedzieliśmy się, jak pokazać we właściwym świetle miasto.

W lekcji drugiej przejdziemy do skali mikro, czyli budynku. Budynek zohydzamy fotografując go z właściwych miejsc, wybierając tylko właściwe elementy, o tak:

Prawda, że brzydki? No i to już właściwie wszystko. Warto zrobić tylko więcej zdjęć według tej samej zasady. Resztę załatwia komentarz słowny. Na przykład, że wokół budynku stoją samochody. Rzeczywiście, to dziwne i niestosowne, zważywszy, że obiekt jest domem kultury z salą widowiskową. Powinien być otoczony zielenią, a widzowie przyjeżdżać na hulajnogach.

Kto jest ciekaw pokazanego obiektu, może o nim poczytać (i pooglądać go) tutaj:

Okiem Springera


Lekcja 3.
Jak zohydzić coś nowego, tylko dlatego, że jest nowe.

Przykład: Antresola na Dworcu Centralnym

Jeśli to, co chcemy zohydzić, jest niedostatecznie brzydkie, albo nie mamy czasu na zabawę w Photoshopie, piszemy miażdżący komentarz do zdjęć. Zdjęcia mogą być ładne, nie szkodzi. Piszemy, że nowe jest paskudne, że się wpieprzyło w przestrzeń i naruszyło znakomitą jej kompozycję, że stare było fantastyczne, że miało klimat, a nowe to tandeta, plastik, odpust, komercja, bezguście jak u nowobogackich, itp.

Nie byłem na Dworcu Centralnym po wybudowaniu antresoli, ale byłem, kiedy jej jeszcze nie było. Zawsze zastanawiałem się, czemu ten dworzec jest tak beznadziejnie pusty. Wielka hala, w której jest wielkie nic. Na jednej ścianie kasy biletowe i tyle. Można by tam urządzać zawody ultralekkich modeli latających klasy F1D. Tylko ludzi trzeba by wyrzucić i drzwi pozamykać. Dworzec jest opiewany jako perła architektury. No nie wiem. Na pewno się nie znam. Dla mnie to po prostu duży budynek, w którym nie ma nic ciekawego ani na zewnątrz, ani w środku. Teraz jest antresola. Nie wiem, czy ładna, ale gorzej niż było, chyba jednak nie jest.

*

A teraz, na zakończenie, aby każdy z Was uwierzył, że ze szwagrem po pijanemu nie takie rzeczy jak Filip Springer się robiło, przykład springerowskiego opisu jednego z koszmarków architektury światowej. Gmaszysko to spadło na nadmorski cypel jak kupa skorup z potłuczonych glinianych garnków. Skorupy powbijały się i sterczą pokracznie. Wszystko jest wielkie, jakby to budował car, albo Putin. Albo Chińczycy. Nic, tylko dachy, dachy i dachy, umieszczone na jakimś megabunkrze, albo magazynie. Cholera wie, co to przypomina. Na ironię zakrawa, że to monstrum służy kulturze wysokiej i to od wielu lat. Cóż, nie było odważnego, żeby to zburzyć, a może zniechęcają do tego koszty, więc stoi i stoi, kłując w oczy kolejne pokolenia. Na szczęście bardzo od nas daleko. Poznajecie?

Bunkrowaty cokół

"Oczy" jak u lorda Vadera

...no i te nieszczęsne dachy, jak z blachy...